Lingua Serbocroatica

Lingua Serbocroatica srpskohrvatski jezik
Taxinomia	Linguae Indoeuropaeae  (Linguae Baltoslavicae)   Linguae Slavicae    Linguae Slavicae Meridianae     Lingua Serbocroatica sive Croatoserbica
Locutores	circiter 17 - 22 milliones (omnes linguae sive dialectus comprehensae)
Sigla	1 sh (obsoletus); nunc bs (Bosnice), hr (Croatice), sr (Serbice), 2 tantum separatim bos (Bosnice), hrv (Croatice), srp (Serbice), 3 hbs
Status publicus
Officialis	in olim Iugoslavia (usque ad 1990/1992)
Privata	in Croatia, Serbia, Bosnia et Herzegovina, Monte Nigro et alibi
Litterae	—
Scriptura	Latina et Cyrillica
Procuratio
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Lingua Serbocroatica sive Croatoserbica (srpskohrvatski vel српскохрватски sive hrvatskosrpski ; etiam hrvatski ili srpski sive srpski ili hrvatski) fuit una cum Slovena et Macedonica lingua publica in Iugoslavia priore.

Auctores Novi Aevi ineuntis intellexerunt linguas Slavicas sibi maxime propinquas esse; Athanasius Kirchner (1679) linguam Slavorum in regionibus hodiernae Croatiae, Bosniae et Herzegovinae et Serbiae habitantium "Illyricam" sive "Slavonicam" nominat affirmatque eam "unam et eandem esse linguam solummodo diversis, pro conditione diversarum regionum, dialectis corruptam."^[1] Conradus Gesnerus (1555) linguam "Dalmaticam" vel "Illyricam" appellaverat.^[2]

Notionis "Linguae Serbocroaticae" primo anno 1824 a Iacobo Grimm in prologo Parvae Grammaticae Serbicae (a Lupo Stephani filio Karadžić) ab illo versae mentio facta est.^[3] Nonnullis annis post (1836) denuo a philologo Jernej Kopitar in epistula adhibita est. Ab anno 1921 usque ad annum 1993 Lingua Serbocroatica fuit una e linguis publicis Iugoslaviae, quae dialectos Serborum, Croatorum, Bosniacorum et Montenigrinorum contegeret sive in unum duceret.

Iugoslavia dilapsa, linguae separatae sunt: lingua Croatica, lingua Serbica, lingua Bosnica et nuper etiam lingua Montenigrinica (cuius status adhuc dubius est) ex tunc publice linguae distinctae describi solent.

Verbum Lingua Serbocroatica imprimis in Croatia et Serbia vixdum in usu est. Ad linguam autem publicam fere centum annos, quae usque ad Iugoslaviam dilapsam communiter culta est, describendam porro necessarium est. Cum ad res hodiernas describendas notione generali opus est, saepe sigla BKS (pro Bosnice/Croatice/Serbice) adhibentur. Alia appellatio harum linguarum est Linguae Slavicae medio-austro-occidentales. Extra priorem Iugoslaviam, notio linguae Serbocroaticae ultra adhibetur ad unicam linguam cum varietatibus dialectisque suis, quibus in multis civitatibus plures gentes loquuntur, denotandam. Quod autem hoc linguae "tectum" commune non iam colitur, diversitates inter varietates maiores fieri verisimile est.