Titus Quinctius Atta

Titus Quinctius Atta^[1] (mortuus Romae 77 a.c.n. siquidem chronicae Divi Hieronymi credimus^[2]) fuit poeta Romanus, togatarum fabularum auctor. Recentissimus e tribus poetis qui hoc genus coluisse dicuntur numeraturː post eum fabula togata emarcuit quamquam Horatii tempore Attae fabulae adhuc docebantur et spectabantur^[3]. Simul testatur maxime praeclaros histriones, Roscium et Aesopum, patrum memoria personas eius egisse. Ipse tamen Attae fautores laudatores temporis acti esse iudicat atque artem novam probat^[4].

Atta e gente patricia Quinctia ortus erat, quae cives illustres reipublicae dedit. Nulla comoedia togata ad nos pervenit. E Quinctii Attae operibus exstant duodeviginti tantum brevia fragmenta, plerumque a grammaticis servata, qui usus aut vocabula rariora in glossariis colligebant. Duodecim tituli traditi suntː Aedilicia, Aquae caldae, Conciliatrix, Gratulatio, Lucubratio, Materterae, Megalensia, Nurus, Satura, Socrus, Supplicatio, Tiro proficiscens^[5]. Fronto^[6] eum in 'muliebribus' excellere aestimabat. Varro morum descriptionem apud eum laudabat^[7].

↑ De cognominis significatione videː Markus Stachon, "Atta ist kein Name, sondern eine Diagnose! Zum cognomen des Dichters T. Quintius Atta (Paul. Fest. p. 11,17–19 L.)", Glotta, 2019ː 309-318. Unde apud Horatium cum grano salisː perambulet Attae fabula.
↑ Addebat via Praenestina ad miliarium II sepultum esse.
↑ Epistulae II.1.79-82ː Recte necne crocum floresque perambulet Attae // fabula si dubitem, clament periisse pudorem // cuncti paene patres, ea cum reprehendere coner / quae grauis Aesopus, quae doctus Roscius egit...
↑ Ibidem 83-5ː uel quia nil rectum, nisi quod placuit sibi, ducunt, // uel quia turpe putant parere minoribus et, quae // inberbes didicere, senes perdenda fateri.
↑ Insuper epigrammatis versus ei tribuitur.
↑ Epistulae IV.3. 'Verbis' scilicet, hoc est in sermone mulierum imitando.
↑ Libro quinto de Lingua Latina, fragmentum apud grammaticum Charisium (315B) servatum.

[1] De cognominis significatione videː Markus Stachon, "Atta ist kein Name, sondern eine Diagnose! Zum cognomen des Dichters T. Quintius Atta (Paul. Fest. p. 11,17–19 L.)", Glotta, 2019ː 309-318. Unde apud Horatium cum grano salisː perambulet Attae fabula.

[2] Addebat via Praenestina ad miliarium II sepultum esse.

[3] Epistulae II.1.79-82ː Recte necne crocum floresque perambulet Attae // fabula si dubitem, clament periisse pudorem // cuncti paene patres, ea cum reprehendere coner / quae grauis Aesopus, quae doctus Roscius egit...

[4] Ibidem 83-5ː uel quia nil rectum, nisi quod placuit sibi, ducunt, // uel quia turpe putant parere minoribus et, quae // inberbes didicere, senes perdenda fateri.

[5] Insuper epigrammatis versus ei tribuitur.

[6] Epistulae IV.3. 'Verbis' scilicet, hoc est in sermone mulierum imitando.

[7] Libro quinto de Lingua Latina, fragmentum apud grammaticum Charisium (315B) servatum.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]