- Haec pagina est de aere agitato. Ut discas de dis Romanibus, vide Venti.
Ventus sensu lato est magnus gasium fluctus, saepissime tamen aeris,[1] qui in telluris enim superficie in amplo aeris motu consistit. In spatio autem ventus solaris est motus gasium vel particularum ex sole per spatium pervenientium, et ventus planetarius est degasatio elementorum chemicorum, quae ex atmosphaera planetae in spatium eiciuntur. Venti gradu spatiali, velocitate, generibus virium quae eos excitant, regionibus ubi fiunt, et effectibus usitate digeruntur. Ventus seminibus, insectis, avibusque est modus transportationis maximi momenti, quae omnes iter in afflatu aeris nonnulla milia chiliometra facere possunt.
Inter planetas systematis solaris, maximi venti in Neptuno et Saturno observantur. Venti terrestres in meteorologia saepe vi et parte caeli, vel rosae ventorum, ex qua flant digeruntur. Breves venti celeres flatus appellantur. Venti fortes temporis medii (circa unum minutum) procellae (Anglice squalls) appellantur. Ventis temporis longi sunt varia nomina cum eorum vi media consociata, sicut aura (breeze), procella (gale), tempestas (storm), turbo (tornado), et typhon marinus (hurricane).
Ventus per varios gradus fit, a procellibus tonitrus fulgurisque nonnulla decies minutorum durantibus, ad auras locorum a calefactione superficierum arenosarum nonnullas horas durantibus, usque ad ventos omnis telluris qui ex differentia absorptionis energiae solaris inter zonas climaticas in tellure exoriuntur. Principales res quae maiorem circulationem atmosphaericam efficiunt sunt variabilis calefactio inter aequatorem et polos ac rotatio planetae (vis Coriolis). Intra regiones tropicas, circulationes thermal lows? supra humum et planities altas circulationem ventorum monsoniorum agere possunt. In regionibus litoralibus, circulus aurarum maritimarum terrestriumque ventos loci definire potest; in regionibus autem quibus sunt terra variabilis, aurae montanae valliumque ventos loci temperare possunt.