Tragedi (dari bahasa Yunani: τραγῳδία , tragōidia[a]) ialah genre drama berdasarkan penderitaan manusia serta terutamanya berkaitan peristiwa teruk atau menyedihkan yang menimpa pada watak utama.[2] Tujuan kewujudan tragedi dalam babak cerita secara tradisinya adalah untuk menimbulkan kelegaan emosi sampingan atau "kesakitan [yang] membangkitkan keseronokan jiwa" pada penonton.[3] Walaupun terdapat banyak budaya yang telah mengembang bentuk-bentuk yang menimbulkan tindak balas paradoks ini, istilah tragedi sering kali merujuk kepada tradisi drama tertentu yang telah memainkan peranan yang unik dan penting dari segi sejarah pada definisi kendiri tamadun Barat.[4]
Dalam kesusasteraan moden, definisi tragedi menjadi semakin samar. Perubahan yang paling asas ialah penolakan diktum Aristotle bahawa tragedi sebenar hanya boleh menggambarkan mereka yang berkuasa dan berstatus tinggi. Esei Arthur Miller "Tragedy and the Common Man" (1949) berpendapat bahawa tragedi mungkin juga menggambarkan orang biasa dalam persekitaran domestik lantas mentakrifkan tragedi Domestik.[5] Penulis drama British Howard Barker telah berhujah keras untuk kelahiran semula tragedi dalam teater kontemporari, terutamanya dalam jilid bukunya Arguments for a Theatre. "Anda bangkit daripada tragedi yang dilengkapi dengan pembohongan. Selepas muzikal, anda adalah sang bodoh kepada sesiapa sahaja," tegasnya. [6]
Pengkritik seperti George Steiner bahkan telah bersedia untuk berhujah bahawa tragedi mungkin tidak lagi wujud berbanding dengan manifestasi bekasnya dalam zaman klasik. Dalam The Death of Tragedy (1961) George Steiner menggariskan ciri-ciri tragedi Yunani dan tradisi yang berkembang dari zaman itu. Dalam the Foreword (1980) kepada edisi baharu bukunya Steiner menyimpulkan bahawa 'drama-drama Shakespeare bukanlah kemunculan semula atau varian kemanusiaan dari model tragis mutlak. Sebaliknya mereka merupakan suatu bentuk penolakan terhadap model ini berdasarkan kriteria tragi-komik dan "realistik".' Lanjutan daripada hal ini, ciri minda Shakespeare dalam karyanya dijelaskan oleh bengkok fikiran atau imaginasinya yang 'begitu merangkumi, begitu menerima kepelbagaian susunan pengalaman yang pelbagai.' Jika dibandingkan dengan drama zaman Yunani kuno dan klasikisme Perancis bentuk Shakespeare adalah 'lebih kaya tetapi hibrid'.[7][8]
Banyak buku dan drama terus ditulis dalam tradisi tragedi hingga ke hari ini contohnya termasuk Froth on the Daydream,[9][10] The Road,[11] The Fault in Our Stars, Fat City,[12] Rabbit Hole,[13][14] Requiem for a Dream, The Handmaid's Tale,[15][16][17][18] dan lain-lain.
His great novel, "L'Écume des jours" ("Foam of the Daze"), is a tragedy of young love in which a woman dies of the lily growing in her lung.
The characters aren't meant to be real. But it's also devastating when the novel central tragedy strikes – that all too real feeling of an unjust world that takes away as easily as it gives, and of people trying as hard as they can to be happy despite it.
Ralat petik: Tag <ref>
wujud untuk kumpulan bernama "lower-alpha", tetapi tiada tag <references group="lower-alpha"/>
yang berpadanan disertakan