Staatkundige geschiedenis van de Nederlanden | ||
Noordelijke Nederlanden | Zuidelijke Nederlanden | Heilige Roomse Rijk & Duitse Bond |
Gouwen van Midden-Francië | Gouwen van Midden-Francië | Gouwen van Oost-Francië |
Gelre |
Vlaanderen |
Luik |
1384 Bourgondische Nederlanden | ||
1482 Habsburgse Nederlanden | ||
1543 Zeventien Provinciën (vanaf 1566 in opstand) | ||
1588 Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden |
1585 Spaanse Nederlanden | |
1713 Oostenrijkse Nederlanden | ||
1795 Bataafse Republiek |
1794 Eerste Franse Republiek | |
1806 Koninkrijk Holland | ||
1810 | 1804 | |
Eerste Franse Keizerrijk | ||
1813 Vorstendom der Nederlanden |
1814 Generaal- gouvernementen | |
1815 Verenigd Koninkrijk der Nederlanden |
1815 Groothertogdom Luxemburg 1839 Hertogdom Limburg | |
1830 (1866) Koninkrijk der Nederlanden |
1830 Koninkrijk België |
1848 & 1867 Groothertogdom Luxemburg |
De Franse Tijd in Nederland beschrijft de periode van 1794 tot 1814 in de geschiedenis van het tegenwoordige Nederland. In het midden en noorden van Nederland, dat een andere ontwikkeling doormaakte dan het zuiden, wordt dit ook wel de Bataafs-Franse Tijd genoemd. Tijdens de Bataafse Republiek was het gebied zelfstandig, al bevond het zich in de invloedssfeer van de Eerste Franse Republiek. Daarna volgden het door een Franse vorst geregeerde Koninkrijk Holland en ten slotte annexatie door het Eerste Franse Keizerrijk. In 1813 gingen de Noord-Nederlandse departementen van het napoleontische rijk op in het soeverein vorstendom der Verenigde Nederlanden.
In het zuiden spreekt men kortweg van de Franse Tijd aangezien de reikwijdte van de Bataafse Republiek hier aanzienlijk beperkter is geweest. Een deel van zuidelijk Nederland (Zeeuws-Vlaanderen en een groot deel van Nederlands-Limburg) werd al in 1795 bij Frankrijk ingelijfd. Bataafs Brabant werd in 1798 door Frankrijk geannexeerd. In 1814 vertrokken de Fransen en werd op 1 augustus het gebied opgenomen in het soeverein vorstendom der Verenigde Nederlanden.
In Noord-Nederland duurde de Bataafs-Franse Tijd achttien jaar, namelijk van 1795 tot 1813. Zij begint met de Bataafse Republiek (1795-1806), waarbij het midden en noorden van het huidige Nederland zich weliswaar in de invloedssfeer bevond van de Eerste Franse Republiek, maar nog wel onafhankelijk was van Frankrijk. In 1806 hief keizer Napoleon Bonaparte de republiek op en vestigde het Koninkrijk Holland, dat in 1810 op zijn beurt plaats moest maken voor een rechtstreekse annexatie door Frankrijk. Vanaf dat moment waren de inwoners dus drie jaar lang Franse burgers. In 1813 ging het gebied op in het soeverein vorstendom der Verenigde Nederlanden, dat in 1815 tezamen met Zuid-Nederland en het huidige België en Luxemburg door het Congres van Wenen zou worden erkend als het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.
In Zuid-Nederland duurde de Franse Tijd twintig jaar, namelijk van 1794 tot 1814, en gedurende die gehele periode hoorde het gebied bij Frankrijk. De vesting Maastricht en andere regio's werden reeds in het najaar van 1794 veroverd door de Franse republikeinse legers. Op 11 mei 1795 stond de Bataafse Republiek bij het Verdrag van Den Haag bijna geheel Nederland beneden de grote rivieren af aan Frankrijk. De reeds veroverde gebieden werden ook ingelijfd bij de Franse Republiek. Gedurende twintig jaar waren de inwoners dus Frans onderdaan. Bataafs Brabant werd in 1798 eveneens door Frankrijk geannexeerd. Eerst in 1814 werden de Fransen verdreven. Het gebied kwam in handen van de geallieerden en werd geregeerd door enkele Nederlandse commissarissen. In 1815 werd het officieel samengevoegd met het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (het huidige Nederland, België en Luxemburg).