Back فولك التالت كونت انجو ARZ Фулк III (Анжу) Bulgarian Foulk III BR Folc III Nerra Catalan Fulko III. z Anjou Czech Fulko III. (Anjou) German Φούλκων Γ΄ του Ανζού Greek Fulk III, Count of Anjou English Fulco III de Anjou Spanish Foulques III d'Anjou French
| Fulco III van Anjou | ||
|---|---|---|
| 972-1040 | ||
| ||
| Graaf van Anjou | ||
| Periode | 987-1040 | |
| Voorganger | Godfried I | |
| Opvolger | Godfried II | |
| Vader | Godfried I | |
| Moeder | Adelheid | |
Fulco III van Anjou (972 - Metz, 21 juni 1040), na zijn dood ook wel Nerra[1] genoemd vanwege buitengewoon bruut gedrag, was vanaf 21 juli 987 tot zijn dood meer dan vijftig jaar later, Graaf van Anjou.
Fulco III was de grondlegger van de Angevijnse macht. Hij was pas vijftien jaar oud toen hij zijn vader opvolgde. Hij besteedde het grootste deel van zijn leven aan militaire campagnes om vijandelijke aanvallen af te slaan van grondgebieden die hij als burggraaf moest verdedigen, verloren land terug te veroveren of nieuw grondgebied te winnen. Hij bleek in staat daden van grote wreedheid te begaan.
Een beruchte daad beging hij in het jaar 1000 toen hij zijn eerste vrouw (en nicht) Elisabeth van Vendôme in haar trouwjurk in Angers op de brandstapel zette, nadat hij haar van overspel met een geitenhoeder had beschuldigd. In 999 had hij tevergeefs getracht van haar te scheiden omdat ze samen geen mannelijke nakomelingen konden krijgen. Een paar dagen na de dood van Elisabeth werd Angers door vuur verwoest, wat door de bevolking en door Fulco zelf als een straf van God werd gezien. Om zijn zonden van de kerk kwijtgescholden te krijgen (aflaat) ondernam hij in 1002 een gewapende pelgrimstocht naar het Heilige Land. Hij zou dit vanwege nieuwe gruweldaden herhalen in 1007, 1008 en 1038, ook liet hij de abdij van Beaulieu-lès-Loches bouwen. In geschiedenisboeken wordt het onderstaande over hem gezegd:
Fulco van Anjou, plunderaar, moordenaar, rover, en zweerder van valse eden, een werkelijk angstaanjagend karakter van duivelse wreedheid, stichtte niet een, maar twee belangrijke abdijen. Deze Fulco werd gedreven door een tomeloze passie, met een karakter dat twee kanten op kon gaan. Wanneer hij ook maar het minste geschil met een buurman had, wierp hij zich op diens land, verwoestte, plunderde, verkrachtte en doodde hij; niets kon hem tegenhouden, nog wel het minst de geboden van God.[2] . . . Een van de strijdlustigste vechters van de middeleeuwen.[3]
- ↑ Dat wil zeggen, le Noir, Frans voor "de Zwarte".
- ↑ Richard Erdoes, AD 1000: Living on the Brink of Apocalypse, 1988.
- ↑ Achille Luchaire.