In ontwikkelingsbiologie zijn de Hamburger-Hamilton-stadia (HH) een reeks van 46 chronologische stadia in de ontwikkeling van het embryo van de kip, beginnend bij het leggen van het ei en eindigend bij het pas uitgekomen kuiken. Het is genoemd naar de makers, Viktor Hamburger en Howard L. Hamilton.
Kippenembryo's zijn om een aantal redenen een bruikbaar modelorganisme in de experimentele embryologie. Door hun domesticatie als pluimvee zijn ze gemakkelijker verkrijgbaar dan andere gewervelde dieren (zoals muizen), en omdat ze ovipaar zijn, zijn de embryo's gemakkelijk toegankelijk. De snelheid van ontwikkeling wordt echter door een reeks factoren beïnvloed; inclusief het specifieke ras, de temperatuur bij het broeden, de tijd tussen de leg en het uitbroeden, en de tijd van het jaar, waardoor de noodzaak toeneemt om een gestandaardiseerd systeem te creëren dat gebaseerd is op morfologie in plaats van op chronologische leeftijd.
Er was in 1900 door de Duitse embryologen Keibel en Abraham een eerdere poging gedaan om een morfologisch systeem te creëren voor het beschrijven van de ontwikkeling van kippenembryo's, maar dit systeem ontbrak aan details en werd niet algemeen gebruikt, waarbij de meeste onderzoekers vertrouwden op het aantal somieten of leeftijd voor het identificeren van het ontwikkelingsstadium. Hamburger en Hamilton wilden een gedetailleerde beschrijving geven van ontwikkelingsgebeurtenissen, gemodelleerd naar een eerder systeem voor de Axolotl van Harrison.
Het Hamburger-Hamilton-systeem biedt voordelen ten opzichte van het Carnegie-systeem doordat het het zich ontwikkelende embryo nauwkeurig kan karakteriseren tijdens alle stadia van het embryo. Het wordt universeel gebruikt bij de embryo's van de kip.