Joseph Luns

Joseph Luns
Joseph Luns tijdens een persconferentie van de NAVO in 1979
Geboren	28 augustus 1911 Rotterdam, Nederland
Overleden	17 juli 2002 Brussel, België
Politieke partij	NSB (1933-1936) KVP (1952 tot 1972)[a]
Religie	Rooms-Katholiek
Handtekening
Minister zonder portefeuille
Aangetreden	2 september 1952
Einde termijn	13 oktober 1956
Premier	Willem Drees
Minister van Buitenlandse Zaken
Aangetreden	13 oktober 1956
Einde termijn	6 juli 1971
Premier	Willem Drees (1956-1958) Louis Beel (1958-1959) Jan de Quay (1959-1963) Victor Marijnen (1963-1965) Jo Cals (1965-1966) Jelle Zijlstra (1966-1967) Piet de Jong (1967-1971)
Voorganger	Jan Willem Beyen
Opvolger	Norbert Schmelzer
Secretaris-generaal van de NAVO
Aangetreden	1 oktober 1971
Einde termijn	21 juli 1984
Voorganger	Manlio Brosio
Opvolger	Peter Carington
Portaal    Politiek

Joseph Marie Antoine Hubert (Joseph) Luns^[b] (Rotterdam, 28 augustus 1911 – Brussel, 17 juli 2002) was een Nederlands diplomaat en politicus. Tussen 1952 en 1971 diende hij in acht Nederlandse kabinetten als minister, de eerste vier jaar als minister zonder portefeuille en vanaf 1956 als minister van Buitenlandse Zaken. Van 1971 tot 1984 was hij secretaris-generaal van de NAVO.

Luns groeide op in achtereenvolgens Rotterdam, Vught en Amsterdam. Hij studeerde in Leiden en Amsterdam, en na zijn studietijd werd hij toegelaten tot de diplomatieke dienst. Als attaché zat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog in Bern, Lissabon en Londen. Na de oprichting van de Verenigde Naties werd hij de Nederlandse gezant bij deze organisatie. In 1952 werd hij minister in het kabinet-Drees II. Vier jaar later werd hij minister van Buitenlandse Zaken, een positie die hij tot 1971 bekleedde. Tijdens deze periode was hij intensief betrokken bij de Europese integratie. Ook gaf hij jarenlang vorm aan het Nederlandse Nieuw-Guineabeleid dat de buitenlandse politiek van Nederland begin jaren 60 domineerde. Tijdens zijn ministerschap had Luns internationaal een naam opgebouwd als effectief minister en onderhandelaar, die zelfs de internationale betekenis van Nederland oversteeg.^[2] In zijn periode als secretaris-generaal van de NAVO zette hij zich in voor verbeterde trans-Atlantische betrekkingen en ontwapeningspolitiek. Na zijn pensioen bleef hij in Brussel wonen, waar hij in 2002 op bijna 91-jarige leeftijd overleed.

Het beleid van Luns kan het best gekenmerkt worden als realpolitik.^[3] Luns werd door zijn politieke tegenstanders neergezet als een conservatief en reactionair politicus.^[4] Historicus Martin Bossenbroek omschrijft Luns als "geen idealist, maar een realistische machtspoliticus en als zodanig een succesvol onderhandelaar, een conservatieve nationalist, 'maar niet reactionair'."^[5] Bossenbroek beschrijft hem verder als iemand die ruimtes vulde met zijn air, anekdotes, zijn lengte van 1,95 meter en ongezouten meningen.^[6]

Citefout: Er bestaat een label <ref> voor de groep "kleine-letter", maar er is geen bijbehorend label <references group="kleine-letter"/> aangetroffen

1. ↑ Parlement.com. Gearchiveerd op 30 mei 2023.
2. ↑ Albert Kersten (2010): Luns, een politieke biografie, blz. 460.
3. ↑ De parallelle levens van Joseph Luns en Paul-Henri Spaak. Historiek.net (3 januari 2017). Gearchiveerd op 28 augustus 2023. Geraadpleegd op 14 februari 2018.
4. ↑ Albert Kersten, blz. 9-10.
5. ↑ Martin Bossenbroek (2016): Fout in de Koude Oorlog, Nederland in tweestrijd 1945–1989, blz. 12.
6. ↑ Martin Bossenbroek, blz. 25.