School van Salamanca

De School van Salamanca werd gevormd door een groep Spaanse denkers in de 16e eeuw die allen doceerden aan de Universiteit van Salamanca. Hun leer wordt vaak aangeduid als Spaanse laat-scholastiek in tegenstelling tot de zg. late scholastiek van denkers als Johannes Duns Scotus en Willem van Ockham die tot een veel oudere periode behoren. De Spaanse denkers braken juist met de via moderna en keerden terug naar de leer van Thomas van Aquino. De Spaanse laat-scholastiek vormt de overgang van de middeleeuwse filosofie naar de moderne filosofie. "Alle grote denkers van de moderne filosofie: René Descartes en Gottfried Wilhelm Leibniz, Francis Bacon, Thomas Hobbes en John Locke, Hugo Grotius en Samuel von Pufendorf zijn bij de scholastieke leermeesters in de leer geweest," schrijft Hans Welzel.

De laat-scholastiek van de School van Salamanca kwam tot ontwikkeling door Pieter Crockaert die zich in 1503 afwendde van het nominalisme en zijn belangstelling richtte op Thomas van Aquino. De meest bekende denkers van deze school waren Francisco de Vitoria, die als de eigenlijke grondlegger wordt gezien, en Francisco Suárez die de laatste van deze school is. In hoofdzaak beriepen zij zich op Thomas van Aquino, wiens leer zij nieuw leven inbliezen (via antiqua), maar op een aantal punten ook op de filosofie van Johannes Duns Scotus en Willem van Ockham (via moderna). Andere denkers van de School van Salamanca waren bijvoorbeeld Fernando Vazquez de Menchaca, Luis de Molina, Domingo de Soto, Diego de Covarrubias y Leyva en Martín de Azpilcueta. Opmerkelijk is dat zij zich zowel met theologie als met rechtsgeleerdheid bezighielden.