Infraccion

L'infraccion es una violacion d'una lei de l'Estat, resultant d'un acte extèrne de l'òme, positiu o negatiu, socialament imputable, se justificant pas pel compliment d'un dever o l'exercici d'un drech e qu'es castigat d'una pena prevista per la lei (definicion pel penaliste italiaan Francesco Carrara).

Etimologicament, lo tèrme d'infraccion ven del latin infractio que designe lo fach de trencar, de tustat o de tombar un obstacle.

Al sens larg, lo mot infraccion designa tot crime, tot delicte o tota contravencion, que siá envisatjat(-da) abstractament pel legislator, o perpetrat(-da) concretament.

Dins un sens estrech, lo tèrme infraccion designa precisament lo fach per una persona de trepassar una règla de drech ont exitís una sanccion penala. Dins aquel sens, l’infraccion relèva de las tecnicas judiciàrias (qualificacion penala) e non pas de tecnicas legislativas d'incriminacion.

Per qu'una infraccion siá reconeguda, cal que tres elements constitutius sián reünits:

• l'element legal, es l'article que regís l'infraccion. I a pas d'infraccion que siá castigada per la lei
• l'element material, l'infraccion deu èsser materializada per un o mai actes executats per son autor (ex: un còp de ponh per de violéncias), o per sa realizacion per las infraccions formalas.
• l'element moral, l'infraccion deu èsser lo resultat de l'intencion copabla de son autor o d'una pèca d'un autor conscient dels sieus actes.

La caracteristica màger de cada infraccion es d'èsser obligatoriament constituida d'aqueles tres elements. Per manca de l'un d'aqueles pòt pas existir.