Maomet[1] o Mahomet[2][3] (vèrs 570 - La Mèca – 8 de junh de 632, Medina) foguèt un cap religiós, politic e militara arabi que venguèt lo profèta major e la fondator de l'Islam.
Lei musulmans lo consideran coma lo darrier profèta dei religions monoteïstas abraamicas. Après sa mòrt, l'ensems de sei revelacions foguèt gropat per formar l'Alcoran que venguèt lo libre sacrat de l'Islam. Sa vida e lo rèsta de seis ensenhaments forman tanben d'elements importants per la fe musulmana. Acomencèt sei predicacions a partir de 610 dins la vila de La Mèca. Deguèt rapidament faciar l'ostilitat de la màger part deis elèits e dei populacions localas e s'exilar a Medina en 622. Aquel eveniment foguèt l'etapa decisiva que permetèt ai musulmans de formar una comunautat e una armada organizadas. A partir de 624, acomencèt una guèrra còntra La Mèca. Sei succès permetèron d'aumentar la popularitat de la religion novèla que foguèt pauc a pauc adaptada ai revendicacions localas. Aquò permetèt de melhorar lei relacions entre Medina e La Mèca que negocièt sa rediccion e son ocupacion per lei musulmans en genier de 630. Après aquela victòria, la fin de la vida de Maomet veguèt la fin de la definicion dei rites musulmans e l'expansion de la religion dins la màger part de la Peninsula Aràbia.
Après sa mòrt, sei companhons designèron Abu Bakr coma cap de la comunautat musulman amb lo títol de califa.