Back اكيوس ARZ Ахей (цар Малой Азіі) BE Ахей (генерал) Bulgarian Aqueu (fill d'Andròmac) Catalan Achaios der Jüngere German Αχαιός (στρατηγός) Greek Achaeus (general) English Aqueo (general) Spanish Achaïos II French Acheo (generale) Italian
Achajos (gr. Ἀχαιός, Achaiós) (zm. 213 p.n.e.) – wódz seleukidzki, zarządca Azji Mniejszej od 223 p.n.e., pretendent do tronu państwa Seleucydów od 221 p.n.e. do swej śmierci. Syn Andromacha, bratanka króla państwa Seleucydów Antiocha I Sotera, brat Laodiki II żony króla państwa Seleucydów Seleukosa II Kallinikosa, mąż Laodiki, córki króla Pontu Mitrydatesa II i królowej Laodiki, córki króla państwa Seleucydów Antiocha II Theosa i jego pierwszej żony Laodiki I.
W roku 223 p.n.e. Achajos będący wtedy wodzem wojsk seleukidzkich, brał udział w kampanii Seleukosa III Keraunosa przeciwko królowi Pergamonu Attalosowi I. Podczas tejże wyprawy Seleukos zginął zamordowany, a Achajos, będący bardzo popularnym wodzem w armii i na dodatek osobą spokrewnioną z dynastią, był potencjalnym kandydatem do władzy w oczach swoich żołnierzy. Władzy jednak nie przyjął, ogłaszając królem młodego Antiocha, brata zamordowanego. Młody władca otrzymał poparcie armii w Antiochii Syryjskiej, mianował Achajosa zarządcą całej Azji Mniejszej i wydał mu rozkaz kontynuacji wojny z Attalosem.
Achajos, jako dobry wódz i żołnierz, prowadził wojnę z królestwem Pergamonu osiągając znaczne sukcesy, odbierając liczne terytoria i w końcu zamykając nawet Attalosa w stolicy swojego państwa w oblężeniu.
Antioch tymczasem najpierw zaangażował się w konflikt z Lagidami o Celesyrię, a następnie, przerywając kampanię przeciw Egiptowi, skierował się na Wschód w celu likwidacji uzurpacji tamtejszych satrapów Molona i Aleksandra. Latem 221 p.n.e. Seleukida wkroczył do północnej Medii, tzw. Atropatene, z prewencyjną wyprawą, mającą na celu zastraszenie miejscowych władców.
W tym właśnie czasie, podczas pobytu Antiocha w północnej Medii, Achajos ogłosił się królem. Nie wiadomo do końca jakimi kierował się pobudkami. Z jednej strony wskazuje się na to, że dotarły do niego informacje o śmierci Antiocha, z drugiej zaś, że chodziło o rozgrywki między nim a wszechwładnym ministrem Hermiasem z Karii, znajdującym się w otoczeniu młodego króla i posiadającego licznych wrogów, w tym Achajosa.
Achajos ze swą armią ruszył w kierunku stolicy państwa, Antiochii. Nie dotarł tam jednak, gdyż jego właśni żołnierze odmówili wojny przeciw legalnemu władcy. Nie mając wyjścia Achajos zawrócił i przygotowywał się do konfrontacji z Antiochem, który tymczasem powrócił już z wyprawy przeciw rebeliantom na wschodzie i zamierzał kontynuować wojnę z Egiptem o Celesyrię. Tym samym zlekceważył Achajosa, odkładając rozprawę z nim na później, być może dowiadując się o jego kłopotach z wojskiem. Ruszając przeciwko Ptolemeuszom, Antioch zabezpieczył sobie tyły przed Achajosem układem z Attalosem I, który podjął kampanię przeciw rebeliantowi. Zapewne Antioch poczynił jakieś obietnice terytorialne władcy Pergamonu (najprawdopodobniej obiecał mu część ziemi, którymi władał Achajos) w zamian za wyświadczoną przysługę. Poza tym Achajos był jednak zbyt słaby, aby realnie zagrozić panowaniu Antiocha, mógł jednak niebezpiecznie destabilizować sytuację na tyłach Seleukidy.
Po zakończeniu (i przegraniu) wojny z Ptolemeuszami (klęska pod Rafią w 217 p.n.e.), Antioch postanowił rozwiązać kwestię Azji Mniejszej. Wojna z krewniakiem zajęła Antiochowi dość sporo czasu, bo aż ok. 2 lat. Działając w porozumieniu z królem Pergamonu udało się w końcu odebrać Achajosowi niemal wszystkie terytoria, a jego samego zamknąć w oblężeniu Sardes w 213 p.n.e. Tam buntownik był bardzo dobrze umocniony, ale dał się podstępnie złapać w pułapkę i został wydany w ręce Antiocha, który go skazał na śmierć.