600–330 p.n.e. | |
Ustrój polityczny | |
---|---|
Stolica |
Babilon (główna stolica) |
Data powstania |
600 p.n.e. |
Data likwidacji |
330 p.n.e. |
Władca | |
Powierzchnia |
5 500 000 km² (500 p.n.e)[1][2] |
Populacja (500 p.n.e.) • liczba ludności |
|
Waluta | |
Religia dominująca |
Zaratusztrianizm (oficjalna) |
Imperium Achemenidów w czasie największego zasięgu terytorialnego za Dariusza I (522–486 p.n.e.) |
Achemenidzi (staropers. 𐎧𐏁𐏂, pers. هخامنشیان) – dynastia panująca w Persji w latach 550–330 p.n.e.
Nazwa dynastii wiąże się z imieniem legendarnego Achemenesa. Szczyt potęgi dynastii przypada na czasy Dariusza I Wielkiego i jego syna Kserksesa I. Za ich czasów Iran osiągnął największe rozmiary rozciągając się od Azji Mniejszej i Egiptu (jako XXVII dynastia) aż po Indie.
Achemenidzi zbudowali wielkie zespoły pałacowe w: Pasargadach, Persepolis, Suzie i Ekbatanie. Po śmierci Kserksesa I (465 p.n.e.) rozpoczął się powolny upadek dynastii.
Ostatnim władcą z tej dynastii był Dariusz III (336–330 p.n.e.), pokonany przez Aleksandra Macedońskiego.
W 1971 r. w ruinach Persepolis szach Iranu Mohammad Reza Pahlawi obchodził 2500 rocznicę założenia państwa perskiego (liczoną od momentu śmierci Cyrusa Wielkiego w 529 p.n.e.), co miało szczególnie podkreślić znaczenie dynastii Achemenidów w dziejach Iranu.