Inspirowany uroborosem symbol antynatalizmu zaprojektowany i zaproponowany przez Michała Dziadkowca, użyty na okładce książki Mikołaja Starzyńskiego Antynatalizm. O niemoralności płodzenia dzieci.
Antynatalizm – stanowisko etyczne przypisujące negatywną wartość ludzkiejprokreacji. Antynataliści argumentują, że ludzie powinni zrezygnować z prokreacji, ponieważ jest ona moralniezła. Niektórzy antynataliści uznają za moralnie złe także powstawanie innych czujących istot. Do antynatalizmu prowadzić mogą różne etyczne podstawy[1][2][3][4][5].
Pierwszy znany fragment antynatalistyczny pochodzi ze Starożytnego Egiptu, od Ipuwera, z jego Papirusu napisanego, według szacunków, między 1991 p.n.e. a 1250 p.n.e.:
Oby nastąpił koniec ludzkości, bez poczęcia, bez narodzin! Wtedy na ziemi ucichłby hałas i przestał mieć miejsce zgiełk[6].
Inne fragmenty, twierdzenia, że człowiekowi lepiej byłoby się nie urodzić, pochodzą ze Starożytnej Grecji[7]. Termin „antynatalizm” jest stosowany w opozycji do terminów „natalizm” lub „pronatalizm” i został prawdopodobnie użyty po raz pierwszy jako określenie stanowiska przez Théophile’a de Girauda w książce L'art de guillotiner les procréateurs: Manifeste anti-nataliste[8].
↑M. Starzyński, Antynatalizm. O niemoralności płodzenia dzieci, Towarzystwo Naukowe im. Stanisława Andreskiego, Kraków 2020.
↑K. Akerma, Antinatalismus – Ein Handbuch, epubli, Berlin 2017. K. Akerma, Antinatalism: A Handbook, Neopubli GmbH, 2021 (angielskie skrócone wydanie).
↑K. Lochmanová, M. Kutáš, F. Svoboda, T. de Giraud, M. Poledníková, K. Akerma, J. Koumar, J. Cabrera, V. Vohánka, History of Antinatalism: How Philosophy Has Challenged the Question of Procreation, Independently published, 2020.
↑[1] M. Morioka, What Is Antinatalism? Definition, History, and Categories, The Review of Life Studies, 2021, wolumin 12, s. 1–39
↑K. Coates, Anti-Natalism: Rejectionist Philosophy from Buddhism to Benatar, First Edition Design Publisher, 2014.
↑[2] K. Akerma, From Ancient Egypt to Sufism, Antinatalismblog, 27 sierpnia 2022.
↑W. Tatarkiewicz, O szczęściu, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1990, s. 420–421.