Asysta grawitacyjna – zmiana prędkości i kierunku ruchu statku kosmicznego przy użyciu pola grawitacyjnego planety lub innego dużego ciała niebieskiego. Jest to obecnie powszechnie używana metoda uzyskiwania prędkości pozwalających osiągnąć zewnętrzne planety Układu Słonecznego. Została opracowana w 1959 roku w moskiewskim Instytucie Matematyki im. Stiekłowa[1].
Pomijając czas oddziaływania ciała niebieskiego ze statkiem kosmicznym, asysta grawitacyjna zmienia kierunek, w którym porusza się pojazd, nie zmieniając jego prędkości względem ciała, z którym oddziałuje. Co względem Słońca odpowiada zmianie prędkości maksymalnie o dwukrotność prędkości statku względem tego ciała niebieskiego – podobnie jak przy zderzeniu sprężystym niecentralnym.