Biblioteka Aleksandryjska

Biblioteka Aleksandryjska

Państwo	Egipt
Miejscowość	Aleksandria
Data założenia	III wiek p.n.e.
Data likwidacji	ok. IV wiek n.e.
Wielkość zbiorów	maks. 700 000
Rodzaje zbiorów	dzieła autorów starożytnych
Filie	Serapejon
Położenie na mapie Egiptu Biblioteka Aleksandryjska
31°12′32,0004″N 29°54′33,0012″E/31,208889 29,909167
Multimedia w Wikimedia Commons

Biblioteka Aleksandryjska (gr. Βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξάνδρειας, łac. Bibliotheca Alexandrina) – największa biblioteka świata starożytnego, istniejąca w Aleksandrii, założona przez Ptolemeusza I Sotera.

Biblioteka Aleksandryjska funkcjonowała przy Muzeum Aleksandryjskim w okresie od III wieku p.n.e. do IV wieku n.e. Nie znaleziono żadnego tekstu, który byłby sporządzony w obrębie biblioteki. Dokładna lokalizacja biblioteki jest nieznana.

Istniały dwa zbiory biblioteczne:

• Główny zbiór znajdował się w Bruchejonie, w pałacu królewskim. W 48 roku p.n.e. został częściowo zniszczony podczas działań wojennych Juliusza Cezara w Egipcie. W 273 roku Lucjusz Domicjusz Aurelian doszczętnie zniszczył dzielnicę Bruchejon wraz z głównym księgozbiorem.
• Pomocniczy zbiór (filia) przechowywany był w świątyni Serapisa – Serapejonie. Składał się z ogólnodostępnych pozycji i literatury edukacyjnej. W XVII wieku upowszechniła się wersja, że część Serapejonu była zniszczona w 391 roku podczas walk między chrześcijanami i poganami, ale ten fakt nie ma jednoznacznego potwierdzenia u pisarzy z epoki. Według legendy pomocniczy zbiór ostatecznie został utracony podczas podbojów arabskich w VII wieku.

W okresie od podbojów rzymskich Egiptu do III stulecia biblioteka zachowała swoją pozycję jako jedno z ważnych ogniw miejscowej administracji, a jej pracownicy korzystali ze swoich przywilejów nadanych w okresie Ptolemeuszy. Jeszcze w V wieku Aleksandria miała status ośrodka kulturalno-oświatowego.