Unité d’habitation w Marsylii (Le Corbusier 1952). Ikoniczny budynek mieszkalny modernizmu wznosi się na żelbetowych słupach, przez które widać drzewa. Długa loggia kryje dwupoziomową restaurację, a na dachu płaskim jest taras rekreacyjny pełniący rolę agory , co jest charakterystyczne dla architektury cywilizacji zachodniej [1] .
Nowo oddany do użytku blok mieszkalny Haperowiec w Katowicach (1968)
Osiedle mieszkaniowe przy Leipziger Straße w Berlinie Wschodnim, 1969–1982 (1986). Każdy pokój ma własny balkon co należało do rzadkości w krajach socjalistycznych w blokach mieszkalnych[2] . Po upadku komunizmu osiedle zostało wyremontowane między innymi poprzez wymianę betonowych balustrad balkonów na stalowe, ażurowe, które wpuszczają światło słoneczne do mieszkań[3]
Bloki mieszkalne w Schermbeck w Niemczech Zachodnich architekta Hugona Rossmüllera (1974) oraz podobny krakowski „Tarasowiec” architekta Krzysztofa Bienia zbudowany w tym samym roku są przykładami, że bloki mieszkalne nie muszą kojarzyć się z typowymi prostopadłościennymi gmachami z betonu i nie muszą negatywnie ingerować w krajobraz, ale same mogą wprowadzać bujną roślinność do otoczenia. Architektura humanistyczna, a nie masowa.
Blok mieszkalny – wielokondygnacyjny budynek mieszkalny wielorodzinny o powtarzalnych segmentach[4] , wyróżniający się prostą formą.
Pierwsze w historii bloki mieszkalne powstawały przed II wojną światową w Europie. Przykładem ówczesnego budownictwa jest osiedle bloków mieszkalnych z prefabrykatów żelbetowych La Muette, zbudowane w 1934 w Drancy we Francji.