Czerw pustyni

Czerw pustyni (lub w innym tłumaczeniu piaskal) – fikcyjna pozaziemska forma życia z Uniwersum Diuny, opisana w powieściach Franka Herberta.

Czerwie pustyni żyją na planecie Arrakis, przez Fremenów nazywane są Szej-huludami lub Stworzycielami. Czerwie są stworami z wyglądu przypominającymi ziemskie pierścienice, jednak o wiele większymi – ich długość może sięgać kilkuset metrów, przy czym potwierdzone są obserwacje czerwi o długości nawet ponad 400 metrów i średnicy 40 metrów^[1]. Pokryte są na całej długości łuskami, które chronią je przed wszechogarniającym piaskiem. Poruszają się głównie pod ziemią, jednak Fremeni opracowali metodę wywabiania czerwi na powierzchnię pustyni za pomocą dudników (urządzeń wydających rytmiczne odgłosy), aby wykorzystywać je jako środek transportu. Z zębów czerwi Fremeni wytwarzają krysnoże – ich święte oręże. Kto ujrzał taki nóż – którego istnienie było głęboko skrywaną tajemnicą – nie mógł bez pozwolenia Fremenów opuścić Arrakis^[2]. Krysnoże wytwarzano w dwóch odmianach: trwałej i nietrwałej. Nóż w wersji nietrwałej rozpadał się jeżeli był oddalony od ciała dłużej niż tydzień^[3].

↑ Frank Herbert: Diuna. Poznań: Rebis, 2007, s. 57."Mam księgozbiór z małym osobnikiem, zaledwie sto dziesięć metrów długości i dwadzieścia dwa metry średnicy. Sfilmowano go w północnych szerokościach geograficznych. Wiarygodni świadkowie donoszą o czerwiach długości ponad czterystu metrów, a są powody, by wierzyć, że istnieją jeszcze większe."
↑ Frank Herbert: Diuna. Poznań: Rebis, 2007, s. 127."(Stilgar na naradzie u Księcia Leto): "Przeto powiem wam, jaki jest u nas obyczaj. Na tych, którzy widzieli krysonóż, spada pewna odpowiedzialność. (...) Są nasi. Nie wolno im opuścić Arrakis bez naszej zgody"
↑ Frank Herbert: Diuna. Poznań: Rebis, 2007, s. 78."– To niestałe ostrze, moja pani. Noś je przy sobie. Wystarczy, że będzie dłużej niż tydzień z dala od ciała, a zacznie się rozpadać. Ten ząb szej-huluda jest twój, na całe twoje życie."

[1] Frank Herbert: Diuna. Poznań: Rebis, 2007, s. 57."Mam księgozbiór z małym osobnikiem, zaledwie sto dziesięć metrów długości i dwadzieścia dwa metry średnicy. Sfilmowano go w północnych szerokościach geograficznych. Wiarygodni świadkowie donoszą o czerwiach długości ponad czterystu metrów, a są powody, by wierzyć, że istnieją jeszcze większe."

[2] Frank Herbert: Diuna. Poznań: Rebis, 2007, s. 127."(Stilgar na naradzie u Księcia Leto): "Przeto powiem wam, jaki jest u nas obyczaj. Na tych, którzy widzieli krysonóż, spada pewna odpowiedzialność. (...) Są nasi. Nie wolno im opuścić Arrakis bez naszej zgody"

[3] Frank Herbert: Diuna. Poznań: Rebis, 2007, s. 78."– To niestałe ostrze, moja pani. Noś je przy sobie. Wystarczy, że będzie dłużej niż tydzień z dala od ciała, a zacznie się rozpadać. Ten ząb szej-huluda jest twój, na całe twoje życie."

[1]

[2]

[3]