Druzus III

Druzus III

Claudius Drusus Iulius Caesar
Dynastia	julijsko-klaudyjska
Data urodzenia	8 n.e.
Data śmierci	33 n.e.
Ojciec	Germanik
Matka	Agrypina Starsza
Żona	Emilia Lepida

Druzus III (łac. Claudius Drusus Iulius Caesar) (ur. 8 n.e., zm. 33 n.e.) – blisko spokrewniony z cesarzami z dynastii julijsko-klaudyjskiej, młodszy syn Germanika i Agrypiny Starszej^[1][2]. Był bratem Nerona Cezara i cezara Kaliguli oraz Agrypiny Młodszej, Julii Druzylli i Julii Liwilli. 6 maja 17 n.e. wraz z rodzeństwem brał udział w triumfie swojego ojca, Germanika, za zwycięstwa nad Cheruskami i Chattami^[3]. W 23 n.e.u przywdział togę męską (toga virilis)^[4][5]. Na wniosek Tyberiusza senat zezwolił Druzusowi ubiegać się o kwesturę na pięć lat przed uzyskaniem przewidywanego prawem wieku^[6]. Otrzymał też godność augura^[7] Po śmierci syna Druzusa w 23 n.e., Tyberiusz przyprowadził do senatu Druzusa i jego starszego brata Nerona, polecając ich opiece senatorów^[1]. Dzień pierwszego wystąpienia w życiu politycznym Druzusa i Nerona, Tyberiusz uczcił darem pieniężnym dla ludu^[1].

Jednak gdy w 24 n.e. pontyficy zarządzili podjęcie takich samych modłów i złożenie ofiar za Nerona i Druzusa, jak za cesarza Tyberiusza, ten ostatni wystąpił w senacie z mową, w której wyraził opinię, że takie oznaki czci należą się tylko osobom wiekowym i zasłużonym. Z naganą spotkali się też arcykapłani za próbę wywyższania młodzieńców. Był to sygnał dla senatorów, że zmienia się nastawienie cesarza do synów Agrypiny^[1][8]. W 25 n.e. sprawował funkcję prefekta miasta i przewodniczył uroczystościom latyńskim^[9]. W dzieciństwie był zaręczony z Salwią, siostrą przyszłego cesarza Marka Salwiusza Otona^[10], ale małżeństwo z nieznanych przyczyn nie doszło do skutku. Był żonaty z Emilią Lepidą^[11].

Druzus był w złych stosunkach ze swoim starszym bratem Neronem, zarówno z powodu żądzy władzy, gdyż brat był pierwszym potencjalnym następcą Tyberiusza, jak i z powodu zazdrości, Neron był ulubieńcem matki, Agrypiny. Związało to Druzusa z wpływowym prefektem Sejanem, który potajemnie dążył do usunięcia Nerona^[12]. Kiedy w 29 n.e. Agrypina i Neron zostali zesłani, głównym potencjalnym następcą Tyberiusza został Druzus. Teraz Sejan wystąpił przeciwko niemu, wciągając do oskarżeń przeciw mężowi Emilię Lepidę^[13]. Oskarżony o spiskowanie przeciw Tyberiuszowi został uwięziony i ogłoszony wrogiem państwa^[2]. W 31 n.e. po odkryciu przygotowań do zamachu stanu ze strony Sejana, Tyberiusz obawiając się zamieszek polecił, by w razie potrzeby wypuścić Druzusa z więzienia i postawić na czele wojska^[14]. Nie było takiej konieczności, bo spisek Sejana został opanowany.

W 33 n.e. Druzus został w więzieniu w podziemiach Palatynu zagłodzony na śmierć. Przedłużył swoje życie próbując jeść włosie z materaca^[1][15]. Jego szczątki kazał później Kaligula przenieść do Mauzoleum Augusta^[1]. Jako wyjątkowe okrucieństwo odebrano to, że Tyberiusz kazał odczytać w senacie dziennik, w którym spisywano przez lata wszystkie słowa i czyny Druzusa, doniesienia szpiegów, raporty o prześladowaniach przez niewolników i strażników Druzusa w więzieniu, a nawet ostatnie błagania o kęs jedzenia^[16].