Dynastia Ming

Wielki Ming

大明
Dà Míng

1368–1644
Herb
Ustrój polityczny	Monarchia absolutna
Stolica	Nankin (1368–1644) Pekin (1403–1644)
Data powstania	23 stycznia 1368
Data likwidacji	25 kwietnia 1644
Władca	Hongwu (pierwszy) Chongzhen (ostatni)
Powierzchnia	6 500 000 km2 (2 500 000 mil kwadratowych, w 1450 roku)
Populacja  • liczba ludności	65,000,000 (1393) 125,000,000 (1500) 160,000,000 (1600)
Waluta	Banknot (1368–1450) Bimetalizm: Miedziane pieniądze (w sznurkach monet i papieru), srebrny tael (w jambach i wagowo)
Język urzędowy	mandaryński (oficjalny), inne języki chińskie, turecki staroujgurski, tybetański, mongolski, dżurdżeński i inne
Religia dominująca	Kult astralny, taoizm, konfucjanizm, buddyzm, chińska religia ludowa, islam, katolicyzm
PKB ()  • całkowite	szacowane na mniej niż 19,8 taelów
Położenie na mapie
Multimedia w Wikimedia Commons

Dynastia Ming

Chiny w 1415 roku
Nazwa chińska
Pismo uproszczone 明朝 Pismo tradycyjne 明朝 Hanyu pinyin Míng cháo Wade-Giles Ming Ch’ao Jyutping Ming⁴ ciu⁴ Nazwa skrócona 明 (Ming) Wymowa (IPA) [mǐŋ ʈʂʰǎu]
Multimedia w Wikimedia Commons

Dynastia Ming (1368–1644) (chiń. 明朝; pinyin Míng Cháo; Wade-Giles Ming Ch’ao; wym. [mǐŋ tʂʰɑ̌ʊ̯]), oficjalnie Wielki Ming – dynastia cesarska Chin, panująca po upadku mongolskiej dynastii Yuan. Była to ostatnia narodowa dynastia chińska.

Założycielem dynastii był Zhu Yuanzhang, jeden z przywódców powstania przeciwko dynastii Yuan. W 1368 ogłosił się cesarzem i przyjął jako nazwę swojej ery panowania Hongwu, a założoną przez siebie dynastię nazwał Ming, czyli Wspaniała. W tym samym roku została zdobyta stolica dynastii Yuan: Dadu (obecnie Pekin). Cesarz Hongwu próbował stworzyć społeczeństwo oparte na samowystarczalnych wspólnotach wiejskich oraz ograniczyć pozycję kupców. W wyniku jego działań zostało odbudowane rolnictwo oraz zbudowana sieć dróg dla celów wojskowych i administracyjnych. Utrzymywano stałą armię liczącą co najmniej milion żołnierzy^[1].

Za panowania cesarza Yongle (1402–1424) został odbudowany Wielki Kanał, a także wybudowano nową stolicę Pekin, a w nim Zakazane Miasto, pałacową rezydencję cesarza i jego rodziny. W latach 1405–1433 nowo wybudowana, olbrzymia flota pod dowództwem admirała Zheng He (1371–1433) odbyła siedem wypraw. W trakcie tych międzynarodowych misji trybutarnych docierała do wybrzeży Azji Południowo-Wschodniej oraz do wybrzeży Oceanu Indyjskiego, aż po Egipt i Mozambik. W 1449 wojska chińskie zostały pokonane przez Mongołów w bitwie pod Tumu. Do niewoli dostał się cesarz Zhu Qizhen. Wydarzenie to traktowane jest jako koniec przewagi militarnej Chin nad koczownikami z północy. Dla przeciwdziałania zagrożeniu z ich strony, po 1474 zaczęto ogromnym kosztem rozbudowywać Wielki Mur Chiński.

Od XVI w. rozwijał się handel z Europejczykami i Japonią. Chiny eksportowały głównie jedwab i porcelanę, a importowały srebro, które zastąpiło jako środek wymiany gospodarczej cesarstwa monety miedziane i banknoty. W XVII w. zmiany klimatyczne i nieumiejętna polityka gospodarcza powodowały klęski głodu i towarzyszące im epidemie. Następował upadek autorytetu władz i wybuchały liczne powstania. W 1644 armia powstańcza zajęła Pekin, a ostatni cesarz dynastii Ming, Chongzhen (1627–1644) popełnił samobójstwo. Przywódca powstania, Li Zicheng, ogłosił się cesarzem nowej dynastii Shun. Po miesiącu Pekin został zajęty przez wojska mandżurskie, co oznaczało początek panowania w Chinach mandżurskiej dynastii Qing. Mingowie utrzymali się na południu Chin do 1662.

Panowanie dynastii Ming było okresem rozkwitu sztuki, zarówno malarstwa, poezji, muzyki, literatury, jak i przedstawień scenicznych. Wzorowanie się na osiągnięciach poprzednich epok powodowało, że nie czyniono wysiłków wykroczenia poza to co już istniało. Szczególnie było to widoczne w malarstwie i poezji. Rozwój społeczeństwa konsumpcyjnego w tym okresie wpływał również na kulturę i sztukę. Zaczęła się rozwijać literatura w języku potocznym. Postęp naukowy i technologiczny za panowania dynastii Ming był nieznaczny, szczególnie w porównaniu do tempa rozwoju w krajach cywilizacji zachodniej. Najważniejsze osiągnięcia z drugiej połowy panowania dynastii Ming były zainspirowane kontaktami z Europą. Liczba mieszkańców cesarstwa wzrosła w tym okresie z około 60 milionów do prawie 200 milionów.