Leibniz był pluralistą. To coś przeciwnego do monizmu. Nara, 4@ 17:09, 5 kwi 2006 (CEST)
Do Anonima: nie twierdzę, że Leibniz tu nie pasuje, jeszcze dalsza jestem od stwierdzenia, że Twoim zdaniem nie pasuje. Mógłbyś jednak poprzeć swe zdanie jakimiś źródłami? Te, do których mam dostęp, podają wyraźnie, że Leibniz przyjmował istnienie nieskończenie wielu różnych substancji. Np. Tatarkiewicz w rozdziale o Leibnizu podaje: "1. Substancyj jest wiele. (...) mnogość zjawisk musi mieć źródło w samej naturze bytu. Z tego stanowiska przeciwstawiał się wszelkiemu monizmowi." Więc chyba monistą nie był? Co prawda, wcześniej ten sam autor (Tatarkiewicz) stwierdza: "(...) przyjmował nieograniczoną ilość substancyj. Jednakże twierdził, że wszystkie są jednego rodzaju." co mogłoby jakoś uzasadniać pogląd podany w artykule. Zdaje się, że problem leży w rozumieniu substancji, bytu oraz związków między nimi. Wstępnie obstawałabym przy stwierdzeniu, że dla filozofów wieku XVII prawdziwym bytem była substancja. Pozdro, 4@ 08:27, 11 kwi 2006 (CEST)
http://mb-soft.com/believe/txn/monism.htm : "An attributive monism admits many substances but asserts that they are all of the same kind, for example, atoms or G. W. von Leibniz's monads."
Czyli monizm wcale nie musi być sprzeczny z pluralizmem. Zdaje się, że Leibniz głośno odrzucał monizm, ale rozumiany wąsko, a "attributive monism" jak wyżej (jak to przetłumaczyć) go obejmuje.
Trochę mi się też nie podoba, że materialno-duchowy monizm to koniecznie panteizm, bo na dobrą sprawę nie musi mieć nic z bogiem wspólnego. Siunjata na przykład nie ma. 83.5.221.192 19:36, 11 kwi 2006 (CEST)
- No tak, to samo co u Tatarkiewicza. Zróbmy zatem tak - naświetl odpowiednio sprawę relacji pluralizm/monim, daj o tym wzmiankę przy Leibnizu i tam gdzie to uważasz za konieczne i zdejmij szablon. Pozdrawiam, 4@ 20:21, 11 kwi 2006 (CEST)