E-moll

e-moll
Tonacja jednoimienna	E-dur
Tonacja paralelna	G-dur
Tonika	e-moll
Subdominanta	a-moll
Dominanta	H-dur
	Dźwięki składowe
	e, fis, g, a, h, c, d

e-moll – molowa gama muzyczna, której toniką jest e. Jej dźwięki w odmianie naturalnej to: e, fis, g, a, h, c, d.

$\relative e' { \key e \minor \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn e1 fis g a b c d e \cadenzaOff } \addlyrics { \small { e fis g a h c d e } }$

Gama e-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):

$\relative e' { \key e \minor \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn e1 fis g a b c dis e \cadenzaOff } \addlyrics { \small { e fis g a h c dis e } }$

Gama e-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy e-moll naturalnej):

$\relative e'{ \key e \minor \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn e1 fis g a b cis dis e \cadenzaOff } \addlyrics { \small { e1 fis g a h cis dis e } }$

Równoległą gamą durową jest G-dur^[1], jednoimienną durową – E-dur.

E-moll to także akord, zbudowany z pierwszego (e), trzeciego (g) i piątego (h) stopnia gamy e-moll.

Akord e-moll	$\relative c'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn s1 <e g b> s1 \cadenzaOff }$

Znane dzieła w tonacji e-moll:

Johannes Brahms – IV Symfonia op. 98
Antonín Dvořák – IX Symfonia op. 95 Z Nowego Świata
Piotr Czajkowski – V Symfonia op. 64
Fryderyk Chopin – Koncert fortepianowy nr 1 op. 11
Gustav Mahler – VII Symfonia
Felix Mendelssohn-Bartholdy – Koncert skrzypcowy op. 64
Nikołaj Rimski-Korsakow – Szeherezada

↑ FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .

[1] FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .

[1]