Egipt ptolemejski

Królestwo Ptolemeuszów

Πτολεμαϊκὴ βασιλεία

323 p.n.e. – 30 p.n.e.
Ustrój polityczny	monarchia
Stolica	Aleksandria
Data powstania	323 p.n.e.
Data likwidacji	30 p.n.e.
Władca	Kleopatra VII
Religia dominująca	religia starożytnego Egiptu, synkretyzm religijny
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Egipt ptolemejski (stgr. Πτολεμαϊκὴ βασιλεία Ptolemaike Basileia, Królestwo Ptolemeuszów) – okres hellenistyczny w historii starożytnego Egiptu, który rozpoczął się wraz ze śmiercią Aleksandra Macedońskiego (323 p.n.e.) i podziałem jego imperium przez diadochów, a zakończył wkroczeniem legionów rzymskich Oktawiana Augusta oraz samobójczą śmiercią ostatniej królowej Kleopatry VII i Marka Antoniusza (30 p.n.e.)

Walka o kształt spuścizny po wielkim Aleksandrze okazała się jedynie wstępem do budowy nowego ładu politycznego, a na gruzach imperium wyrosły nowe państwa i rządzące nimi dynastie. Dzięki racjonalnym decyzjom pierwszego władcy, kraj nad Nilem okazał się jednym z najtrwalszych elementów nowego porządku, z kolei stolica królestwa Aleksandria, dzięki przemyślanej polityce kulturalnej, zyskała miano wiodącego ośrodka świata antycznego.

W kolejnych stuleciach rozpoczęła się faza powolnego kryzysu i stagnacji, które zyskały na gwałtowności w II wieku p.n.e. Zbiegło się to z coraz większym niezadowoleniem miejscowej ludności, upośledzonej w stosunku do odgrywających niepodzielne role polityczne i blokujących stanowiska urzędnicze Greków. Wzrost potęgi Rzymu, który początkowo jedynie przyglądał się rozwojowi wypadków, doprowadził do sytuacji, w której sprawy wewnętrzne Egiptu uzależnione zostały od układu sił w rzymskim Senacie. Ostatecznie tryumfujące jedynowładztwo zlikwidowało nad Tybrem obawę, związaną z powierzeniem władzy w Aleksandrii ambitnemu rzymskiemu politykowi. Egipt stał się perłą w koronie cesarstwa, podstawą niezależności finansowej jego władców oraz fundamentem ich potęgi.