Firnis (niem. werniks, z łac. vernix, vernisium)[a] – rodzaj materiału do angobowania wyrobów ceramicznych stosowany w starożytnej Grecji.
Sporządzany z glinki zawierającej tlenek żelaza, zmieszanej z węglanem sodu i węglanem potasu[1], z dodatkiem wywarów roślinnych, po przefermentowaniu[2]. Powlekano nim naczynia, następnie suszono, malowano i wypalano. Podczas wypalania firnis ulegał stopieniu, trwale łączył się z podłożem i wskutek redukcji tlenu zyskiwał odpowiednią barwę[1].
Naczynia wypalano w temperaturze 600–800 °C, kontrolując dopływ tlenu[3]. Najpierw stosowano atmosferę utleniającą, następnie redukcyjną (w tej fazie tlenki żelaza zawarte w glince przybierały kolor od fioletowego do czarnego). Po tym następował etap utleniający, w którym naczynie otrzymywało lśniącą powierzchnię odporną na wodę[2].
Technika ta odegrała ważną rolę w malarstwie wazowym w stylu czarnofigurowym i czerwonofigurowym.
Efekt firnisowania ceramiki próbował odtworzyć w XVIII wieku J. Wedgwood w wyrobach czarnej ceramiki bazaltowej[3].
<ref> dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>- ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwieessBŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwieslBŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwieszBŁĄD PRZYPISÓW