Giuseppe Garibaldi (wym. [dʒuˈzɛppe ɡariˈbaldi]; ur. 4 lipca 1807 w Nicei, zm. 2 czerwca 1882 na wyspie Caprera) – włoski rewolucjonista, żołnierz i polityk, działacz i bojownik o zjednoczenie Włoch, do czego w znacznym stopniu się przyczynił; karbonariusz.
Postać barwna i kontrowersyjna, tworząca swą własną legendę za życia. Wróg papiestwa i Austrii, niechętny legendzie napoleońskiej, choć na tej legendzie wychowany. Zawodowy marynarz, a zarazem żołnierz obeznany z taktyką walk partyzanckich. Bohater narodowy Włoch, twórca ich odrodzenia (właściwie zmartwychwstania), czyli Risorgimento[1]. Szczególnie aktywny podczas walk na Sycylii i w bojach o Rzym. Był wolnomularzem, wielkim mistrzem loży Grande Oriente d’Italia[2]. Uważany jest za jedną z najważniejszych postaci w historii Włoch i XIX wieku[3][4], a także za jednego z „ojców ojczyzny” współczesnych Włoch wraz z Camillo Cavourem, Wiktorem Emanuelem II i Giuseppem Mazzinim[5][6].