![]() Diamond Exchange w Ramat Ganie | |
Informacje ogólne | |
Waluta | |
---|---|
Bank centralny | |
Rok podatkowy | |
Organizacje gospodarcze | |
Dane statystyczne | |
PKB (ważony PSN) |
387,7 mld $ (2019) |
PKB per capita |
42 823 $ (2019) |
Wzrost PKB |
3,5% (2019) |
Struktura PKB | |
Inflacja |
-1,9% (2020)[1] |
Wymiana handlowa | |
Eksport |
60,6 mld $ (2017) |
Główni partnerzy |
Stany Zjednoczone 28,8% |
Import |
66,76 mld $ (2017) |
Główni partnerzy |
Stany Zjednoczone 11,7% |
Zatrudnienie | |
Struktura zatrudnienia |
rolnictwo 1,1% |
Stopa bezrobocia |
12,0% (2020)[1] |
Wskaźniki jakości życia | |
Ludność poniżej progu ubóstwa |
24,8% (2012) |
Współczynnik Giniego |
34,8 (2018) |
Finanse publiczne | |
Dług publiczny |
59,8% PKB (2018) |
Deficyt budżetowy |
-3% PKB (2011) |
Przychody budżetowe |
68,29 mld $ (2011) |
Wydatki budżetowe |
75,65 mld $ (2011) |
Izrael jest krajem kapitalistycznym, uznawanym za wysoko rozwinięty. Podkreślany jest nieraz fakt, że dzieje się tak mimo złych stosunków z sąsiednimi państwami arabskimi oraz okupacji ziem palestyńskich, jednak należy tu podkreślić silne związki gospodarcze Izraela ze Stanami Zjednoczonymi i krajami Unii Europejskiej. W Izraelu zainwestowali swój kapitał m.in. amerykańscy miliarderzy Bill Gates, Warren Buffett i Donald Trump.
Od 21 kwietnia 1995 Izrael jest członkiem Światowej Organizacji Handlu[3].
Pomoc ekonomiczna Stanów Zjednoczonych uznawana jest często za kluczową dla gospodarki Izraela. W latach 1962–2007 państwo to otrzymało od rządu USA ok. 100 mld USD. Około 67 mld zostało przeznaczone na pomoc wojskową, natomiast ok. 33 mld na pomoc gospodarczą.
Izrael jest uznawany za kraj przodujący w produkcji oprogramowania komputerowego. W 1998 amerykański tygodnik Newsweek nazwał Tel Awiw jednym z najbardziej rozwiniętych technologicznie miast świata.
Równocześnie problemem Izraela jest znaczne rozwarstwienie majątkowe. Jak podaje raport izraelskiej organizacji pozarządowej Meals4Israel, jedna czwarta Izraelczyków pozostaje zagrożona nędzą. Jedna piąta z nich ma myśli samobójcze. Wyraźny jak na państwo o wysokim PKB jest problem głodu oraz śmierci z braku możliwości opłacenia fachowej pomocy medycznej. Kolejnym problemem jest bezrobocie oraz niskie płace części pracowników, niewystarczające do pełnego zaspokojenia ich potrzeb życiowych. Wpływa na to m.in. upowszechnienie umów o pracę na czas określony (w latach 2006–2009 o 50% spadła liczba umów o pracę na czas nieokreślony, zaś liczba umów o pracę na czas określony wzrosła o 123%), jak też zatrudnienia w niepełnym wymiarze[4].