HMS Dreadnought (1906)

HMS Dreadnought

Historia
Stocznia	Portsmouth Dockyard(inne języki)
Położenie stępki	2 października 1905
Wodowanie	10 lutego 1906
Royal Navy
Wejście do służby	2 grudnia 1906
Wycofanie ze służby	1919
Los okrętu	złomowany w 1923
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa 18 420 ton pełna 21 845 ton
Długość	160 m
Szerokość	25 m
Zanurzenie	8 m
Napęd
4 turbiny parowe Parsonsa o mocy 22 500 KM (17 MW) 18 kotłów Babcock & Wilcox, 4 śruby
Prędkość	21 węzłów
Zasięg	6620 Mm (12 260 km) przy 10 w. (19 km/h), 4910 Mn (9090 km) przy 18,4 w. (34 km/h)
Uzbrojenie
10 dział 305 mm (5xII), 27 dział 76,2 mm, 5 wyrzutni torped 450 mm
Załoga	695–773
Multimedia w Wikimedia Commons

HMS Dreadnought – pancernik brytyjski o przełomowej konstrukcji, który wszedł do służby w 1906 roku i zarazem szósty okręt Royal Navy noszący tę nazwę. „Dreadnought” tak mocno zaznaczył się w rozwoju okrętów, że od jego nazwy pochodzi określenie rodzaju pancerników – drednotów. Wszystkie okręty, które były oparte na wcześniejszych projektach, stały się po jego wejściu do służby przestarzałe i są obecnie określane jako przeddrednoty. Jego wejście do służby było jedną z głównych przesłanek, które dały początek nowemu wyścigowi zbrojeń morskich pomiędzy ówczesnymi potęgami militarnymi (Wielką Brytanią i Niemcami), co w konsekwencji było jedną z przyczyn wybuchu I wojny światowej^[1]. „Dreadnought” był pierwszym pancernikiem, który miał liczną artylerię główną (dalekiego zasięgu, do walki na dużym dystansie) ujednoliconego kalibru, w przeciwieństwie do bezpośrednio poprzedzających go pancerników, które miały kilka dział dużego kalibru i kilka lub kilkanaście dział drugiego – mniejszego głównego kalibru oraz artylerię średnią. Był także pierwszym dużym okrętem napędzanym przez turbiny parowe, co sprawiło, że w momencie ukończenia budowy był najszybszym pancernikiem na świecie.