I bitwa pod El Alamein

I bitwa pod El Alamein

II wojna światowa, kampania afrykańska
Piechota brytyjska za workami z piaskiem w pobliżu El Alamein, 17 lipca 1942
Czas	1–27 lipca 1942
Miejsce	El Alamein
Terytorium	Egipt
Przyczyna	ofensywa niemiecko-włoska
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
Wielka Brytania  Indie Brytyjskie  Australia  Nowa Zelandia  Południowa Afryka  III Rzesza  Włochy
Dowódcy
Claude Auchinleck Dorman Smith Erwin Rommel Enea Navarini
Siły
150 000 żołnierzy 1114 czołgów 1500 samolotów ponad 1000 dział 96 000 żołnierzy ok. 850 czołgów mniej niż 500 samolotów
Straty
13 250 żołnierzy 15–20 000 zabitych lub rannych 7000 wziętych do niewoli
Położenie na mapie Egiptu miejsce bitwy
30°50′29″N 28°56′34″E/30,841389 28,942778
Multimedia w Wikimedia Commons

I bitwa pod El Alamein – bitwa stoczona w czasie kampanii afrykańskiej II wojny światowej w dniach 1–27 lipca 1942 r. pomiędzy włoskimi wojskami i niemieckimi oddziałami Afrika Korps pod dowództwem feldmarszałka Erwina Rommla a brytyjską 8 Armią dowodzoną przez generała Claude’a Auchinlecka.

Po porażce w bitwie pod Gazalą w czerwcu 1942 roku brytyjska 8 Armia wycofała się z Mersa Matruh na linię Alamein w Egipcie, 60-kilometrową lukę między El Alamein i depresją Kattara na Pustyni Libijskiej.

1 lipca nastąpił atak Afrika Korps. Linie alianckie wytrzymały atak i spowodowały utknięcie oddziałów Osi. 2 lipca Rommel skoncentrował swoje siły na północy, zamierzając obejść El Alamein. Generał Auchinleck zarządził kontratak na centrum linii przeciwnika, jednak bez rezultatu. Wskutek silnego oporu wojsk alianckich Rommel zdecydował się dokonać przegrupowania i bronić osiągniętych rubieży.

Auchinleck zaatakował ponownie 10 lipca w Tel el Eisa na północy, biorąc do niewoli około tysiąca jeńców. Po nieudanym kontrataku Niemców brytyjski generał ponownie zaatakował w centrum, staczając dwie kolejne potyczki pod Ruweisat, 14 i 21 lipca. Nie przyniosły one sukcesu, a brak broni pancernej, która nie dotarła na czas do piechoty, spowodował utratę 700 żołnierzy. Pomimo tego 27 lipca przypuszczono dwa kolejne ataki na północ od Tel el Eisa, jednak z niewielkim skutkiem – drugi atak, pod Miteriją, okazał się pechowy, gdyż z powodu nieoczyszczenia pól minowych do żołnierzy nie dotarła broń pancerna, która mogła ich skutecznie wesprzeć w obliczu niemieckiego kontrataku.

8 Armia była wyczerpana i Auchinleck rozkazał zakończyć operacje ofensywne i rozpocząć umacnianie linii obronnych, spodziewając się poważniejszej ofensywy niemieckiej.

Bitwa doprowadziła do sytuacji patowej, jednak postępy wojsk Osi na Aleksandrię i Kair zostały zatrzymane. Podjęta przez Rommla w sierpniu kolejna próba obejścia lub przełamania sił alianckich została zniweczona w bitwie pod Alam Halfa, a w październiku wzmocniona 8 Armia, teraz pod dowództwem generała Bernarda Law Montgomery’ego, ostatecznie pokonała siły Osi w II bitwie pod El Alamein.