Istriebitielne bataliony

Członkowie istriebitielnego batalionu broniący Tuły w 1941 roku
Tablica pamiątkowa „Obrońcom ludności polskiej kresów...” (Armia Krajowa, Bataliony Chłopskie, Polska samoobrona na Wołyniu, Szare Szeregi i bataliony niszczycielskie) w kościele św. Jacka w Warszawie

Istriebitielne bataliony (ros. истребительные батальоны; nazwę tłumaczy się zazwyczaj jako bataliony niszczycielskie, pościgowe, szturmowe lub likwidacyjne[1]) – radziecka pomocnicza formacja paramilitarna z okresu II wojny światowej w strukturze NKWD, formowana z ludności cywilnej przez wojskowe komendy uzupełnień (wojenkomaty) Armii Czerwonej. W 1942 r. Istriebitielne bataliony weszły w skład regularnych frontowych dywizji NKWD.

Żołnierze tych formacji pochodzili zarówno z poboru, jak i ze zgłoszeń ochotników; stanowili mieszankę wielonarodowościową (niekoniecznie działającą w jednych oddziałach), pośród Rosjan znajdowali się także Ukraińcy, Polacy, Białorusini, Litwini. Dowodzili nimi funkcjonariusze operacyjni NKWD. Działania IB wspierała Armia Czerwona oraz siatka agenturalna sowieckich służb bezpieczeństwa (NKWD, NKGB, GRU, Smiersz, OSNAZ).

  1. Tomasz Balbus: Polskie „Istriebitielne bataliony” NKWD w latach 1944–1945. [w:] „Biuletyn IPN” Nr 6 (16) [on-line]. Instytut Pamięci Narodowej, czerwiec 2002. s. strona 74. [dostęp 2014-11-24]. (pol.).

Istriebitielne bataliony

Dodaje.pl - Ogłoszenia lokalne