Kazimierz I Odnowiciel

Kazimierz I Odnowiciel

Rysunek Jana Matejki z cyklu Poczet królów i książąt polskich
Książę Polski
Okres	od 1034 do 1058
Poprzednik	Mieszko II Lambert
Następca	Bolesław II Szczodry
Dane biograficzne
Dynastia	Piastowie
Data urodzenia	25 lipca 1016
Data i miejsce śmierci	19 marca 1058[1] Poznań
Miejsce spoczynku	Poznań
Ojciec	Mieszko II Lambert
Matka	Rycheza Lotaryńska
Żona	Maria Dobroniega
Dzieci	Bolesław II Szczodry, Władysław Herman, Mieszko, Świętosława Swatawa, Otto
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Kazimierz I Odnowiciel (ur. 25 lipca 1016, zm. 19 marca 1058^[1] w Poznaniu) – książę z dynastii Piastów, władca Polski w latach 1034–1058 (z przerwami), syn Mieszka II i Rychezy. Po śmierci ojca, w 1034 r. objął władzę w zniszczonym przez kryzys państwie. Próbował wzmocnić władzę monarszą, co spotkało się ze sprzeciwem możnowładztwa. Książę został wygnany na Węgry, skąd wyjechał później do Niemiec. W kraju zapanował chaos. Brak centralnej władzy spowodował samowolę, a nawet utworzenie na części terytorium niezależnego państewka (Miecław na Mazowszu). Doszło do powstania ludowego, a w 1038 r. najazdu księcia Czech Brzetysława I.

Dopiero w 1039 r., a być może 1040 Kazimierz powrócił do kraju, przystępując do odbudowy zniszczonej organizacji państwowej i kościelnej. W polityce zagranicznej oparł się na sojuszu z Rusią. W 1047 ostatecznie pokonał Miecława, przy pomocy wojskowej swojego szwagra Jarosława Mądrego i przywrócił polskie panowanie na Mazowszu. Przeniósł z Gniezna do Krakowa główny ośrodek władzy państwowej i odnowił tamtejsze biskupstwo. Ufundował opactwo benedyktynów w Tyńcu (1044). Zbrojnie odbił też zagarnięty przez Czechów Śląsk (1050), jednak na zjeździe w Kwedlinburgu w 1054 zgodził się płacić za niego Czechom coroczny trybut.