Lew Halicki

Lew Halicki

książę halicko-włodzimierski
Okres	od 1264 do 1300
Poprzednik	Szwarno
Następca	Jerzy Lwowic
Dane biograficzne
Data urodzenia	ok. 1228
Data śmierci	ok. 1301
Ojciec	Daniel Halicki
Matka	Anna smoleńska
Multimedia w Wikimedia Commons

Lew I Halicki vel Lew Daniłowicz (ukr. Лев I Данилович, ur. ok. 1228, zm. ok. 1301 w Spasie) – książę halicko-włodzimierski w latach 1293–1301, książę Halicza i Przemyśla 1264–1269, książę bełski (1245–1264).

Był synem Daniela I Halickiego. W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (nazwanego tak na jego cześć)^[1][2].

Po śmierci Bolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską^[3]. W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka II Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą^[2], po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsk. W 1299 spotkał się w Brnie z Wacławem II, od którego otrzymał liczne dary. Około 1301 Lew zmarł i wkrótce jego syn Jerzy I, będący w sojuszu z Łokietkiem, najechał ziemię sandomierską i z tym można łączyć wyprawę odwetową sandomierskiego stronnictwa Wacława II, które w 1302 zdobyło Lublin^[3].

Zasłynął jako odważny wojownik i dowódca, ale polityk lekkomyślny i niepowściągliwy. Zaniedbał swoje księstwo z powodu częstych wojen z sąsiadami. Zabił księcia litewskiego Wojsiełkę za przekazanie Litwy swemu bratu Szwarnowi (1267)^[2]. Zrujnował tym samym stosunki z Litwinami, którzy zamiast Rusina na kolejnego księcia wybrali Litwina Trojdena; pogrzebał w ten sposób ideę wspólnego państwa rusko-litewskiego pod patronatem Romanowiczów^[3].

Według tradycji na starość miał zostać mnichem^[1]. W źródłach zachodnioeuropejskich nazywany jest królem Rusi, choć w źródłach ruskich nigdy nie był tak tytułowany^[4].

Synem Lwa Halickiego był Jerzy I (1252–1308), książę halicki.