Liliensztern

Liliensztern

Liliensternus
Welles, 1984
Replika szkieletu w Staatliches Museum für Naturkunde Stuttgart
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Podgromada	diapsydy
Nadrząd	dinozaury
Rząd	dinozaury gadziomiedniczne
Podrząd	teropody
Nadrodzina	celofyzoidy
Rodzaj	liliensztern
Gatunki
L. liliensterni (von Huene, 1934)
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Liliensztern (Liliensternus) – rodzaj teropoda z grupy celofyzoidów (Coelophysoidea). Gatunkiem typowym jest L. liliensterni, nazwany w 1934 roku przez Friedricha von Huenego na cześć niemieckiego paleontologa Hugona Rühlego von Liliensterna. Huene opisał go na podstawie skamieniałości z Knollenmergel w Turyngii i zaklasyfikował do rodzaju Halticosaurus^[1]. Szczątki lilienszternów mogą pochodzić również z Frick w Szwajcarii. Liliensternus liliensterni żył w późnym triasie, w noryku^[2].

W 1984 roku Samuel Paul Welles przeniósł L. liliensterni do odrębnego rodzaju Liliensternus^[2]. W 1993 roku Gilles Cuny i Peter Galton opisali gatunek L. airelensis z retyku-hettangu Normandii. Niektórzy autorzy wspierali hipotezę o siostrzanych relacjach pomiędzy tymi gatunkami^[3], podczas gdy inni wątpili w nią^[1][4], niekiedy uważając L. airelensis za nomen dubium możliwe do przypisania jedynie do Coelophysoidea^[4]. Rauhut oraz Tykoski i Rowe uznali L. liliensterni za metatakson^[2][4]. W 2007 roku Ezcurra i Cuny stwierdzili, że cechy uznawane przez niektórych naukowców za łączące te dwa gatunki są szerzej rozprzestrzenione wśród celofyzoidów i przenieśli L. airelensis do odrębnego rodzaju Lophostropheus, który według przeprowadzonej przez nich analizy kladystycznej jest bliżej spokrewniony z Coelophysidae niż z L. liliensterni^[5].

Liliensztern jest najlepiej reprezentowany w zapisie kopalnym spośród znanych europejskich triasowych teropodów^[1][2]. Jest też jednym z największych – długość jednego z syntypów szacuje się na ponad 5 m, przy czym obecność jedynie dwóch zrośniętych kręgów krzyżowych oraz widoczne szwy pomiędzy łukiem nerwowym a centrum kręgu sugerują, że skamieniałości te należą do osobnika, który nie zakończył jeszcze wzrostu^[1].