Lisp

Lisp

Logo języka
Pojawienie się	1958
Paradygmat	wieloparadygmatowy (funkcyjny, obiektowy, symboliczny)
Typowanie	dynamiczne
Pochodne	Common Lisp, Scheme, Emacs Lisp, AutoLISP, Clojure i inne
Twórca	John McCarthy

Lisp^[1] – rodzina języków programowania z długą historią i charakterystyczną składnią. Zaprojektowany przez Johna McCarthy’ego na MIT w 1958 roku. Pierwszym interpreterem języka Lisp była implementacja funkcji eval wykonana przez studenta McCarthy’ego – Steve’a Russella. Lisp jest drugim z kolei pod względem wieku językiem programowania wysokiego poziomu pozostającym w użyciu (starszy jest tylko Fortran). Podobnie jak Fortran, Lisp ulegał na przestrzeni czasu licznym zmianom. Powstało również wiele jego dialektów. Dziś do najpopularniejszych należą trzy: Common Lisp, Scheme i Clojure.

Lisp powstał jako wygodna matematyczna notacja dla programów komputerowych, oparta na rachunku lambda stworzonym przez Alonzo Churcha. Szybko został najchętniej wybieranym językiem do badania i rozwoju sztucznej inteligencji. Wywodzi się z niego wiele technik programistycznych, takich jak struktury drzewiaste, odśmiecanie pamięci, dynamiczne typowanie czy nowe koncepcje w programowaniu obiektowym (Common Lisp Object System).

Nazwa Lisp pochodzi od LISt Processing. Podstawową strukturą danych w Lispie jest lista; kod źródłowy programów w Lispie składa się z list. Dzięki temu język jest homoikoniczny, tzn. programy w Lispie mogą manipulować kodem źródłowym jak zwykłą strukturą danych. Umożliwia to pisanie makr, pozwalających programiście tworzyć nową składnię lub nawet małe, zagnieżdżone w Lispie, języki DSL.

Kod tworzony jako struktura danych sprawia, że Lisp ma charakterystyczną składnię. Cały kod źródłowy ma postać tzw. S-wyrażeń (S-expressions), czyli list otoczonych nawiasami. Wywołanie funkcji, makra lub formy specjalnej ma postać listy, której pierwszym elementem jest nazwa funkcji, makra lub formy specjalnej lub wyrażenie, którego wynikiem jest funkcja, a następnymi elementami – argumenty. Na przykład funkcję o nazwie f z argumentami a, b i c wywołuje się za pomocą kodu (f a b c), natomiast gdy (g a b) zwraca funkcje, można użyć ((g a b) c d).