Maszyna Lorenza (niem. Lorenz-Chiffre, Schlüsselzusatz; Lorenz SZ 40 i SZ 42) – niemiecka maszyna szyfrująca używana podczas II wojny światowej dla przekazu informacji przez dalekopisy. Brytyjscy analitycy, którzy zakodowane komunikaty dalekopisowe określali kodem Fish (ryba), szyfry maszyny Lorenza i ją samą nazywali Tunny (tuńczyk). O ile Enigma była używana przez jednostki polowe, o tyle Tunny służyła do komunikacji wysokiego szczebla, gdzie można było wykorzystać ciężką maszynę, dalekopis i oddzielne łącza.
Maszyna Lorenza przypominała Enigmę, ponieważ również korzystała z wirników, lecz działała na innej zasadzie. Miała wymiary 51 × 46 × 46 cm i stanowiła przystawkę do standardowego dalekopisu Lorenza. Z punktu widzenia kryptografii implementowała szyfr strumieniowy.