Miles Davis

Miles Davis

Miles Davis (1991)
Data i miejsce urodzenia	26 maja 1926 Alton
Data i miejsce śmierci	28 września 1991 Santa Monica
Instrumenty	trąbka, instrumenty klawiszowe
Gatunki	bebop[1], cool jazz[1], modal jazz(inne języki)[1], jazz-rock[1], funk, fusion[1], jazz-funk[1], hard bop[1], post-bop[1]
Zawód	muzyk
Aktywność	1944–1991
Wydawnictwo	Columbia Records
Powiązania	John Coltrane, Gil Evans, Charlie Parker, Herbie Hancock, Wayne Shorter, John McLaughlin, Bill Evans, Cannonball Adderley, Gerry Mulligan, Jimmy Cobb, Weather Report, Tony Williams, Ron Carter, Philly Joe Jones, Max Roach, Keith Jarrett, Chick Corea, Dexter Gordon, Paul Chambers, Wynton Kelly, Sonny Rollins
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Miles Dewey Davis III (ur. 26 maja 1926 w Alton, zm. 28 września 1991 w Santa Monica) – amerykański trębacz, wirtuoz trąbki, lider grup jazzowych i kompozytor, uznawany za jednego z najbardziej znaczących, innowacyjnych i wpływowych muzyków XX wieku. Słynął z refleksyjnego, melodycznego stylu i lakonicznej formy. Dla części krytyków był symbolem komercyjnego potencjału muzyki jazzowej.

Stał na czele niemal każdego istotnego etapu rozwoju jazzu od czasów II wojny światowej po lata 90. Miał udział w wielu ważnych formacjach i nagraniach bebopowych, był prekursorem jazz-rocka i nagrał pierwszy cool jazzowy album. Był jedną z osób odpowiedzialnych za rozwój jazzu modalnego(inne języki), a jazz fusion powstał w późnych latach 60 i wczesnych 70, w wyniku jego współpracy z wieloma muzykami. Free jazz był jedynym powojennym stylem, na który Davis nie miał znaczącego wpływu, jednak był współtworzony przez niektórych muzyków występujących w jego zespołach. Nagrania, razem z dorobkiem koncertowym jego licznych grup, odegrały kluczową rolę w procesie akceptacji i awansu jazzu jako gatunku muzycznego o trwałej wartości.

Davis był jednym z późnych przedstawicieli linii trębaczy jazzowych, która ciągnie się od Buddy Boldena przez Joego „Kinga” Olivera, Louisa Armstronga, Roya Eldridge’a i Dizzy’ego Gillespie. Jako innowator muzyczny był czasem porównywany do Duke’a Ellingtona. Obaj byli wirtuozami swych instrumentów pomimo zastrzeżeń wobec ich technicznej perfekcji. Za najsilniejszą stronę Ellingtona uważano komponowanie i zdolność przewodzenia dużym zespołom muzycznym, podczas gdy u Davisa podkreślano wybitny talent wyszukiwania i łączenia utalentowanych muzyków, stwarzania im atmosfery, w której mogli się rozwijać. Wielu wybitnych jazzmanów grało w jednej z jego licznych formacji, występ taki uznawano za nobilitację.

W 1984 Davis otrzymał NEA Jazz Masters Award^[2]. 13 marca 2006 został pośmiertnie wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame^[3]. Znalazł się także w St. Louis Walk of Fame (Alei Sław St. Louis) i w Big Band and Jazz Hall of Fame (Panteonie Big Bandu i Jazzu). W październiku 2015 miała miejsce premiera biograficznego filmu Miles Davis i ja(inne języki) (Miles Ahead) w reżyserii Dona Cheadle’a, który odegrał również rolę muzyka^[4].