Mistrzostwa Polski w szachach

Indywidualne mistrzostwa Polski w szachach – najważniejszy turniej krajowy, mający na celu wyłonienie najlepszych szachistów w Polsce. W oparciu o wyniki (w głównej mierze) tego turnieju Polski Związek Szachowy wyłania kadrę narodową, a z niej – olimpijską.

Pierwszy turniej o mistrzostwo Polski mężczyzn rozegrany został w roku 1926, natomiast pierwszy turniej kobiet – w roku 1935, oba – w Warszawie. W okresie międzywojennym rozegrano cztery finały mężczyzn i dwa kobiet. Po II wojnie światowej turnieje o mistrzostwo kraju odbywały się (z nielicznymi wyjątkami) corocznie. W przeważającej większości rozgrywane były systemem kołowym (turnieje męskie najczęściej z udziałem 14-16 zawodników, zaś kobiece – z udziałem 12-14 zawodniczek), system szwajcarski zastosowano w dziewięciu finałach mężczyzn (1975, 1976, 1977, 1979, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014) oraz w siedmiokrotnie w turniejach kobiet (1959, 1965, 1966, 1975, 1976, 1977, 1978). W 2010 r. mistrzostwa kobiet odbyły się systemem pucharowym. Dwukrotnie (1937, mężczyźni oraz 1962, kobiety) turnieje finałowe rozegrano w obsadzie międzynarodowej, w roku 1962 medale przyznając jednak tylko zawodniczkom polskim (w turnieju tym zwyciężyła Margareta Perevoznic przed Évą Karakas i Milunką Lazarević)^[1].

W 1958 r. nie odbył się finałowy turniej mężczyzn. W latach 1960 i 1963 odbyły się tylko mistrzostwa mężczyzn, zamiast finałów mistrzostw Polski, kobiety rozegrały 6-osobowe, dwukołowe turnieje kadry, będące eliminacjami do turniejów strefowych (eliminacji mistrzostw świata kobiet); w 1960 r. w Łodzi zwyciężyła Henryka Konarkowska, przed Haliną Szpakowską i Mirosławą Litmanowicz, natomiast w 1963 r. w Myślenicach – Henryka Konarkowska, przed Mirosławą Litmanowicz oraz Krystyną Radzikowską.

Dwukrotnie, w latach 2008 i 2013, turnieje kobiet i mężczyzn kończyły się zwycięstwem małżonków, Moniki i Bartosza Soćków^[2].