Niemcy

Republika Federalna Niemiec
Bundesrepublik Deutschland
Herb Flaga
Herb Flaga
Hymn: Deutschlandlied
(Pieśń Niemców)

Ustrój polityczny

republika (system kanclerski)

Konstytucja

Ustawa Zasadnicza Republiki Federalnej Niemiec

Stolica

Berlin

Data powstania

7 września 1949

Prezydent

Frank-Walter Steinmeier

Premier

kanclerz Olaf Scholz

Powierzchnia

357 588 km²[1]

Populacja (31 grudnia 2022)
• liczba ludności


84 358 845[2]

• gęstość

236 os./km²

Kod ISO 3166

DE

Waluta

1 euro = 100 eurocentów (EUR, €)

Telefoniczny nr kierunkowy

+49

Domena internetowa

.de

Kod samochodowy

D

Kod samolotowy

D

Strefa czasowa

UTC +1 – zima
UTC +2 – lato

Narody i grupy etniczne

Niemcy: 80%[3]
Turcy: 3,7%[3]
Polacy: 1,9%[3]
Rosjanie: 1,5%[3]

Język urzędowy

niemiecki[4]

Religia dominująca

katolicyzm (27,7%), protestantyzm (25,5%)

PKB (2023)
 • całkowite 
 • na osobę


4 308,85 mld[5] USD
51 383[5] USD

PKB (PSN) (2023)
 • całkowite 
 • na osobę


5 545,66 mld[5] dolarów międzynar.
66 132[5] dolarów międzynar.

Mapa opisywanego kraju
Położenie na mapie
Położenie na mapie

Niemcy; Republika Federalna Niemiec, RFN (niem. Deutschland; Bundesrepublik Deutschland, BRD, [ˈbʊndəsʁepuˌbliːk ˈdɔʏt͡ʃlant], ) – państwo federacyjne położone w zachodniej i środkowej Europie. Składa się z 16 krajów związkowych (landów), spośród których jeden to jego stolica i zarazem największe miasto – Berlin. Państwo ma powierzchnię 357 578 km² i panuje w nim klimat umiarkowany. Z ponad 84 milionami mieszkańców jest najludniejszym państwem Unii Europejskiej[6]. Stanowi czołowe pod względem gospodarczym i politycznym państwo Europy. Stanowi część strefy Schengen i strefy euro, jest członkiem ONZ, OECD, G7, G20. Po Stanach Zjednoczonych Niemcy są drugim krajem docelowym migracji na świecie[7]. Niemiecka gospodarka stanowi jedną z największych na świecie. Niemcy mają także bogatą historię i dziedzictwo kulturowe.

W starożytności tereny obecnych Niemiec zamieszkiwały plemiona Celtów. Germanie (w obecnym rozumieniu tej nazwy) zamieszkiwali południowo-zachodnią Skandynawię i Jutlandię. Zanim zostali po raz pierwszy wzmiankowani w źródle historycznym, zaczęli migrować wzdłuż wybrzeży Bałtyku i na południe. Na terenie współczesnych Niemiec skolonizowali oni przede wszystkim ziemie nad Łabą i na wschód od niej[8]. W starożytności, w V wieku p.n.e. Herodot wymienia w swojej Historiae plemienia Neurów, Budynów czy Scytów oraczy, które to były plemionami prasłowiańskimi[9]. Była to pierwsza wzmianka o Słowianach w literaturze antycznej. We wczesnym średniowieczu słowiańskie osadnictwo miało też miejsce na terenie dzisiejszej Bawarii (Bavaria Slavica). W późniejszych wiekach Słowianie ulegli germanizacji.

Począwszy od X wieku terytoria niemieckie stały się trzonem Świętego Cesarstwa Rzymskiego, którego władza centralna z czasem osłabła, wskutek czego w XVI wieku północne, wschodnie i centralne Niemcy stały się centrum reformacji protestanckiej, podczas gdy części południowe i zachodnie pozostały katolickie. Wojna trzydziestoletnia i kończący ją pokój westfalski, narzucony cesarstwu przez Francję i Szwecję, położyły kres próbom przywrócenia realnej władzy centralnej cesarza, zaś samo cesarstwo ostatecznie upadło w 1806 r. w następstwie wojen napoleońskich. Hegemonia francuska w utworzonym marionetkowym Związku Reńskim doprowadziła do rozwoju pangermanizmu, z kolei niechęć do tej idei po kongresie wiedeńskim ze strony wielonarodowej cesarskiej Austrii i blokowanie przez nią działań zjednoczeniowych w zdominowanym przez siebie Związku Niemieckim wzmocniło postulaty budowy tzw. Małych Niemiec, nieobejmujących monarchii Habsburgów, czego pierwszym odbiciem stał się powołany bez niej Niemiecki Związek Celny.

Współczesna państwowość niemiecka korzeniami sięga utworzonego z inicjatywy Prus w 1866 r. Związku Północnoniemieckiego, który wskutek zjednoczenia Niemiec stał się w 1871 roku Cesarstwem Niemieckim. Pod jego przewodnictwem zawiązany został sojusz państw centralnych, pokonany w I wojnie światowej przez porozumienie państw ententy, zaś poniesiona klęska wojenna wywołała w Niemczech w latach 1918–1919 rewolucję, wskutek której ukształtował się nowy ustrój państwa znany jako Republika Weimarska. W wyniku traktatu wersalskiego utraciła ona na rzecz odrodzonej Polski większość dawnego zaboru pruskiego, a także straciła większość innych ziem zdobytych po styczniu 1871 r., niemniej cieszyła się początkowo w latach 20. XX wieku okresem względnej stabilności i swobody gospodarczej, politycznej i kulturalnej (Goldene Zwanziger), trwającym aż do nadejścia wielkiego kryzysu, który zdestabilizował państwo, ułatwiając ustanowienie w 1933 roku totalitarnego ustroju III Rzeszy, zdominowanego przez ideologię narodowego socjalizmu. Pod jej wpływem doszło do szeregu agresji zbrojnych Niemiec oraz sprzymierzonych z nim państw Osi na inne kraje, co wywołało II wojnę światową, w trakcie której Niemcy dopuścili się ludobójstwa Żydów i Romów oraz zbrodni wojennych na masową skalę. Po kapitulacji w 1945 roku Niemcy zostały podzielone przez zwycięskich w wojnie aliantów, w wyniku czego na ich obszarze powstały dwa organizmy państwowe o ograniczonej suwerenności, tj. Niemiecka Republika Demokratyczna i Republika Federalna Niemiec. Ta ostatnia stała się w roku 1957 jednym z członków założycieli wspólnot europejskich przekształconych później w Unię Europejską, ale normalizacja stosunków tego państwa z krajami Europy Środkowej i Wschodniej nastąpiła dopiero w latach 70. XX wieku (Ostpolitik). Zjednoczenie obydwu państw niemieckich nastąpiło w 1990 roku, a w roku następnym zjednoczone Niemcy odzyskały pełną suwerenność.

  1. Statistische Ämter: Fläche und Bevölkerung. [dostęp 2014-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)]. (ang.).
  2. NUS
  3. a b c d BAMF – Bundesamt für Migration und Flüchtlinge: Migrationsbericht 2012. [dostęp 2015-04-18]. (niem.).
  4. Ponadto duński, fryzyjski, dolnołużycki, górnołużycki.
  5. a b c d Dane dotyczące PKB na podstawie szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego na rok 2023: International Monetary Fund: World Economic Outlook Database, April 2023. [dostęp 2023-05-20]. (ang.).
  6. Bernstein 2007 ↓, s. 7.
  7. Alex Webb, Germany Top Migration Land After U.S. in New OECD Ranking [online], Bloomberg, 20 maja 2014 [dostęp 2014-08-29] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-03] (ang.).
  8. Terytoria nad środkową Łabą i Soławą, po części zajmowane do 595 przez wspomnianych Warnów, zostały skolonizowane zapewne jeszcze na przełomie VI i VII w., skoro w 631 r. jak podaje kronika Fredegara „Derwanus, książę plemienia Surbiów [połabskich], które dawna już przynależało do królestwa Franków, przyłączył się wraz ze swoim ludem do królestwa Samona” w: Michał Janusz Parczewski, Lokalizacja praojczyzny słowiańskiej w: Cień Światowita, czyli pięć głosów w sprawie etnogenezy Słowian, pod red. Andrzeja Kokowskiego, opin. prof. dr hab. Jerzy Okulicz-Kozaryn, 2002, s. 38 (op. cit. Fredegar, Chronicae IV, 68).
  9. Robert F. Barkowski Bitwy Słowian 2002, Bellona.

Niemcy

Dodaje.pl - Ogłoszenia lokalne