Oznaczenie CE

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Ce”. Zobacz też: pierwiastek Cer.

Ten artykuł należy dopracować:

od 2012-03 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł,
→ zmienić źródła zależne od opisywanego podmiotu na niezależne lub usunąć źródła użyte do promowania danych podmiotów, produktów lub idei.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Oznaczenie CE lub oznakowanie CE (Conformité Européenne) umieszczone na wyrobie jest deklaracją producenta, że oznakowany wyrób spełnia wymagania dyrektyw tzw. „Nowego Podejścia” Unii Europejskiej (UE).

Dyrektywy te dotyczą zagadnień związanych z bezpieczeństwem użytkowania, ochroną zdrowia i ochroną środowiska, określają zagrożenia, które producent powinien wykryć i wyeliminować. Producent oznaczając swój wyrób znakiem CE deklaruje, że wyrób ten spełnia wymagania wszystkich odnoszących się do niego dyrektyw^[1].

Aby oznakować swój wyrób tym znakiem, producent wykonuje analizy i podejmuje działania dla spełnienia odnośnych wymagań, a następnie poddaje produkt procedurze oceny zgodności z odpowiednimi dyrektywami. Przebieg i wyniki działań producent dokumentuje.

Procedura oceny zgodności realizowana jest przez producenta (lub jego upoważnionego przedstawiciela) poprzez wykonanie sekwencji określonych przepisami działań (tzw. modułów oznaczanych zwykle wielkimi literami). Wybór sekwencji modułów zależy od producenta, który wybiera ją według własnego uznania z możliwości określonych w dyrektywie dotyczącej danego wyrobu. Przykładowo, w przypadku licznika energii elektrycznej producent może wybrać sekwencje: B+D, B+F albo H1. Warto zauważyć, że dla „nieskomplikowanych technicznie” wyrobów sekwencja ta może składać się z jednego modułu (np. modułu A).

W wielu przypadkach (w zależności od wyrobu) procedura oceny zgodności wymaga udziału tzw. Jednostki Notyfikowanej (Strona Trzecia). Jest to organizacja wyznaczona przez władze krajowe do wykonywania zadań wynikających z dyrektyw (patrz: Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady 768/2008/WE). Jeżeli wyrób wymaga tylko oceny zgodnie z modułem A (wewnętrzna kontrola produkcji) – producent sam (bez udziału Strony Trzeciej) dokonuje oceny w oparciu o właściwe normy zharmonizowane. W pozostałych przypadkach (moduły B-H2) – producent zgłasza się do wybranej przez siebie Jednostki Notyfikowanej w celu dokonania oceny zgodności swojego produktu. Producent ma swobodę wyboru Jednostki z całego obszaru UE.

Istotnym pojęciem związanym z oceną zgodności jest „domniemanie zgodności” polegające na uznaniu, że wyroby, które spełniają wymagania zawarte w normach krajowych implementujących normy zharmonizowane, których numery opublikowano w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, są zgodne z wymaganiami zasadniczymi. Jeśli producent nie zastosował takiej normy, lub zastosował ją częściowo, musi udokumentować działania podjęte w celu spełnienia wymagań zasadniczych oraz ich zasadność.

Działania oceniające zamyka wystawienie przez producenta deklaracji zgodności EC (WE), a od 2010 r. (po wejściu Traktatu z Lizbony) EU (UE) (wyjątkiem była „stara” Dyrektywa Bezpieczeństwa Zabawek TSD 88/378/EWG, która nie przewidywała wystawiania deklaracji, albowiem „nowa” TSD 2009/48/WE, która weszła w życie 20 lipca 2011 r. już przewiduje wystawienie deklaracji zgodności zabawki). Dla przypadków określonych w pozostałych dyrektywach, deklaracja ta jest dołączona do wyrobu, albo udostępniana na żądanie organów nadzoru rynku.

Wszystkie te działania zostały ustanowione w celu eliminowania barier w przepływie towarów na rynku Unii. Kraje członkowskie nie mogą zakazać wprowadzenia na swój rynek wyrobu z oznakowaniem CE.

Jeśli dany wyrób podlega przepisom chociaż jednej dyrektywy nowego podejścia, to bez oznakowania CE nie może być wprowadzany do obrotu ani użytkowania na terenie Unii Europejskiej.

Organy nadzoru rynku mają za zadanie egzekwowanie prawa europejskiego chroniącego interesy konsumentów i pracowników oraz zapobieganie nieuczciwej konkurencji. W Polsce zadania organu nadzoru rynku spełnia Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta.

Nie można pomylić obowiązkowego w Polsce do dnia 30 kwietnia 2004 r. (przed wejściem Polski do UE) znaku bezpieczeństwa „B” z oznakowaniem CE. Dziś znak „B” ma charakter wyłącznie dobrowolny (z wyjątkiem przepisów poświęconych materiałom budowlanym).

Należy również podkreślić, że od czasu Traktatu z Lizbony są wydawane działające bezpośrednio:

• Rozporządzenia UE (wydawane przez Parlament Europejski i Radę UE)
• Rozporządzenia Komisji Europejskiej (jako wykonawcze albo zmieniające do dyrektyw albo rozporządzeń UE).

Takie rozporządzenia UE i KE nie muszą być transponowane do prawa krajowego – działają bezpośrednio. Przykłady:

• rozporządzenie „materiały budowlane” nr 305/2011, albo
• rozporządzenie zmieniające Dyrektywę Bezpieczeństwa Zabawek – ws. ograniczenia baru w zabawkach, nr 681/2013.