Back Польскі камітэт нацыянальнага вызвалення BE Полски комитет за национално освобождение Bulgarian Polský výbor národního osvobození Czech Lubliner Komitee German Πολωνική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης Greek Polish Committee of National Liberation English Pola Komitato de Nacia Liberigo EO Gobierno de Lublin Spanish کمیته آزادیبخش ملی لهستان FA Comité polonais de libération nationale French
Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego (PKWN) (kol. Komitet Lubelski) – samozwańczy[a], marionetkowy, tymczasowy organ władzy wykonawczej w Rzeczypospolitej Polskiej, działający od 21 lipca do 31 grudnia 1944, na obszarze zajmowanym przez Armię Czerwoną po okupacji niemieckiej – między przesuwającą się linią frontu sowiecko-niemieckiego a Linią Curzona. PKWN składający się z komunistów polskich i ich formalnie niekomunistycznych marionetek politycznych, został powołany w Moskwie i był sterowany politycznie przez Józefa Stalina[b]. Na powstanie PKWN miały wpływ Centralne Biuro Komunistów Polski oraz delegacja Krajowej Rady Narodowej, jednak ostateczną decyzję o jego powstaniu, nazwie, statusie i kształcie personalnym podjął Stalin[b].
Powołanie PKWN stworzyło strukturę polityczną, która z modyfikacjami nienaruszającymi jej podstaw, została zachowana do 1989 r. Podstawami ustrojowymi były: monopol partii komunistycznej w sferze władzy i podporządkowanie Polski ZSRR[1][2].
Od 1 sierpnia 1944 r. siedzibą PKWN był Lublin. Organem prasowym PKWN była „Rzeczpospolita”.
<ref> dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>- ↑ Krystyna Kersten, Narodziny systemu władzy. Polska 1943–1948, Poznań: Kantor Wydawniczy SAWW, 1990, s. 63, ISBN 83-85066-09-8, OCLC 834533924.
- ↑ Należy podkreślić, że najistotniejszym elementem kształtującym politykę zewnętrzną PRL było ścisłe podporządkowanie naszego kraju ZSRR, widoczne zarówno we wzajemnych stosunkach, jak i w kontaktach z krajami bloku wschodniego, państwami Europy Zachodniej, USA i innymi.(…) Stosunki pomiędzy ZSRR a PRL układały się na zasadzie zależności, a ich cechą było podporządkowanie jednej strony drugiej i kontrola jednej przez drugą. Wyróżnikiem penetracji był „przesunięty regulator”, czyli radzieckie struktury penetrujące, które przeniknęły na terytorium Polski, do wnętrza jej systemu państwowego. Podmiotem penetrującym był radziecki ośrodek decyzyjny realizujący swe cele za pomocą struktur sterowniczych.Sławomir Weremiuk, Specyfika stosunków polsko–radzieckich w okresie 1944–1991, t. Przegląd Bezpieczeństwa Wewnętrznego nr 11 (6) 2014, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, s. 43–57, ISSN 2080-1335. Informacja o publikacji na stronie ABW.