Psalm 42 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. W Septuagincie psalm ten nosi numer 41.
Psalm 42 wydaje się być ściśle powiązany pod względem literackim z Psalmem 43[1]. Wiele przesłanek wskazuje, iż te dwa psalmy stanowiły niegdyś jeden spójny utwór[2]. Pierwszy werset wskazuje na autorstwo Synów Koracha. Treść utworu skupia się na psalmiście, który doznaje cierpienia i poczucia opuszczenia przez Boga Jahwe. Modląc się wspomina swoje wcześniejsze doświadczenia z Bogiem, doznawane podczas religijnych obrzędów[1]. Ufność, o której mówi psalmista zdaje się wskazywać jedynie na chwilowe opuszczenie przez Boga[2].
Werset 5 może dotyczyć obrzędu, w którym psalmista mógł brać udział[1].
Istnieje hipoteza, że odniesienie się w wersecie 7 do Jordanu i Hermonu oraz w wersecie 8 zwrot huk wodospadów może wskazywać, iż dom Boży oznacza sanktuarium w Dan w Królestwie Północnym (znajduje się ono w pobliżu miejsca gdzie wody Jordanu mają swój początek[2]).
Termin hebrajski nepesz tłumaczony jako dusza odnosi się tutaj do całej osoby żyjącej[2].