Psychoterapia Gestalt

Ten artykuł należy dopracować:

od 2019-12 → rozbudować/poprawić wprowadzenie (lead),
od 2019-12 → dodać wiarygodne źródła medyczne w postaci przypisów (informacje medyczne muszą być poparte dowodami naukowymi),
od 2019-12 → napisać artykuł w sposób neutralny,
od 2019-03 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Psychoterapia Gestalt – stworzona przez Fritza Perlsa metoda psychoterapii czerpiąca podstawy z teorii pola Kurta Lewina^[1] (proces tworzenia postaci, likwidowanie i tworzenie kolejnej (dominująca aktualnie potrzeba), psychoanalizy oraz teorii Gestalt,^[2] od której wzięła nazwę. Ponieważ istnieją duże różnice między psychologią a psychoterapią, wprowadzone przez Perlisa, przez to psychologowie postaci wyparli się jakiegokolwiek podobieństwa między terapią a psychologią Gelstalt^[3]. Gestalt nie jest rekomendowany jako psychoterapia w przypadku jakiegokolwiek zaburzenia psychicznego przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne , National Institute for Health and Care Excellence (NICE)^[4] ze względu na brak wystarczających danych naukowych o skuteczności w leczeniu.

Terapia Gestalt zakłada, że zachowaniem człowieka zarządza proces homeostazy. Człowiek reaguje sumą utrwalonych reakcji i, aby być akceptowanym przez otoczenie, w rezultacie oddziela się od autentycznych odczuć i blokuje swój potencjał. Rezultatem alienacji - oddzielenia się od autentycznych odczuć i zmysłów - jest zablokowanie potencjału jednostki i zniekształcenie jej perspektyw. Kiedy proces samoregulacji zostaje w jakimś stopniu zaburzony, gdy organizm znajduje się w stanie braku równowagi (ja – reszta świata) przez dłuższy czas – dochodzi do choroby psychicznej.

Żadna jednostka nie jest samowystarczalna – zachowanie jest determinowane przez właściwości stosunku jednostki i otoczenia (badanie funkcjonowania na granicy kontaktu). Dwa podstawowe sposoby funkcjonowania jednostki to kontakt i wycofanie. Są to najbardziej istotne funkcje osobowości - wchodzenie w kontakt z otoczeniem w celu zaspokojenia potrzeb (zmierzanie ku obiektom) i wycofywanie się z sytuacji spostrzeganych jako niekorzystne, zagrażające lub nie podtrzymujące zaangażowania jednostki.