Psychoterapia rodzin (family psychotherapy, family therapy) – rodzaj psychoterapii systemowej, przeznaczony dla członków nieprawidłowo funkcjonującej rodziny, której podstawowym celem jest wywołanie zmiany w zaburzonej strukturze rodziny i rozwiązanie konfliktów[1]. Szczególnie istotne jest naprawienie relacji na wzór takich, jakie występują w rodzinie funkcjonalnej. Dlatego praca terapeutyczna koncentruje się na szacunku, prawidłowej komunikacji, budowaniu poczucia przywiązania i bliskości, rozumieniu różnic i potrzeb i skutecznym radzeniu sobie w sytuacjach kryzysowych[2].
Aby terapia była skuteczna, gotowość do pracy z terapeutą muszą wyrazić wszyscy członkowie rodziny[3].
Zalecana jest rodzinom dysfunkcjonalnym, u których zaobserwowano cechy działające destrukcyjnie na członków rodziny, takie jak[4][2]:
- występowanie silnych konfliktów i zaprzeczanie konfliktom;
- brak intymności i więzi;
- złość, wzajemne oskarżanie;
- brak możliwości realizacji potrzeb poszczególnych członków rodziny;
- prowadzenie komunikacji w atmosferze konfliktu;
- występowanie kłamstw, tajemnic, zaprzeczanie rzeczywistości.
- ↑ M. Popielarska, Psychoterapia dzieci do lat dwunastu, [w:] M. Popielarska (red.), Psychiatria wieku rozwojowego, Warszawa 2000.
- ↑ a b Irena Namysłowska, Transformacja rodziny — przejawy i implikacje dla psychoterapii, „Psychoterapia” (I), 2011.
- ↑ Irena Namysłowska, Terapia rodzin a terapia par, Anna Siewierska, „Psychoterapia” (III), 2007.
- ↑ Rodzina dysfunkcjonalna [online], www.psychologia.edu.pl [dostęp 2018-10-27] (pol.).