Rewolucja w Egipcie (1952)

Rewolucja w Egipcie (1952)
	zimna wojna
	; Przywódcy rewolucji: Muhammad Nadżib (po lewej) i Gamal Abdel Naser (po prawej) w rządowym Cadillacu
Czas	23 lipca 1952
Miejsce	Kair i inne miasta
Terytorium	Królestwo Egiptu
Wynik	zwycięstwo Wolnych Oficerów: obalenie monarchii egipskiej; koniec rządów dynastii Muhammad Ali; powstanie Republiki Egiptu; koniec brytyjskiej okupacji Egiptu; początek ery Nassera; fala rewolucji w świecie arabskim; początek zimnej wojny w świecie arabskim;
Strony konfliktu
Królestwo Egiptu; Wsparcie:; Wielka Brytania	Wolni Oficerowie; Wsparcie:; ZSRR
Dowódcy
Faruk I; Ahmed Naguib el-Hilaly	Muhammad Nadżib; Gamal Abdel Naser; Anwar as-Sadat; Chalid Muhji ad-Din; Abd al-Latif al-Baghdadi; Abd al-Hakim Amir; Dżamal Salim; Salah Salim; Zakarijja Muhji ad-Din; Husajn asz-Szafi’i; Hasan Ibrahim; Kamal ad-Din Husajn; Abdel Moneim Amin
brak współrzędnych
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rewolucja egipska r. 1952, rewolucja Wolnych Oficerów^[1] – przewrót wojskowy przeprowadzony w Kairze 23 lipca 1952 przez tajne ugrupowanie Wolnych Oficerów, jak również rewolucja społeczna^[2], jaka po nim nastąpiła.

Wystąpienie wojskowych obaliło skompromitowaną i niepopularną monarchię króla Faruka I, a władza przeszła w ręce Rady Rewolucyjnych Dowódców. Przeprowadzili oni reformę rolną, która zlikwidowała w Egipcie wielką własność ziemską, doprowadzili do utraty politycznych wpływów przez dominującą dotąd w życiu politycznym warstwę ziemiańską i wprowadzili państwową kontrolę gospodarki, do 1956 jednak dość ograniczoną. Zawieszona została egipska konstytucja, a partie polityczne zdelegalizowane. Szczególnym represjom poddano organizacje skrajnej lewicy i prawicy: egipskich komunistów oraz Braci Muzułmańskich. Do znaczących zmian doszło w egipskiej polityce zagranicznej. Dążąc do dominacji w świecie arabskim i rywalizując o nią z Irakiem, Egipt pozostał w napiętych stosunkach z Izraelem, przyjął orientację proradziecką i pomoc wojskową ZSRR.

W rezultacie walki o władzę w obozie zwycięskich oficerów władzę autorytarną zdobył w kraju najbardziej popularny z przywódców wojskowych – Gamal Abdel Naser.

↑ Zdanowski J.: Historia Bliskiego Wschodu w XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2010, s. 176-178. ISBN 978-83-04-05039-6.
↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie zd182
BŁĄD PRZYPISÓW

[zd176-1] Zdanowski J.: Historia Bliskiego Wschodu w XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2010, s. 176-178. ISBN 978-83-04-05039-6.

[zd182-2] Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie zd182
BŁĄD PRZYPISÓW

[1]

[2]