Sonant

Spółgłoska sylabiczna
Numer IPA	431
	◌̩
Jednostka znakowa	◌̩
Unikod	◌ U+0329
UTF-8 (hex)	◌ cc a9
	Inne systemy
X-SAMPA	=
Kirshenbaum	-
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Ten artykuł od 2019-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sonant, inaczej spółgłoska sylabiczna – spółgłoska zgłoskotwórcza, tworząca sylabę^[1]. Sonantami są zwykle spółgłoski nosowe i płynne. Współcześnie nie występują w języku polskim, ale są dosyć częste w innych językach.

W języku angielskim istnieją sonanty /l/ (jungle /dʒ ʌ ŋ gl̩/) i n (sudden /s ʌ d n̩/), a wyjątkowo spotyka się m (rhythm /ɹ ɪ ð m̩/).
W języku czeskim istnieją sonanty /l/ (jablko /j a b l̩k o/, vlna /v l̩n a/) i /r/ (krk /k r̩k/, Brno /b r̩n o/), a wyjątkowo spotyka się /m/ (osm /o s m̩/).
W języku japońskim istnieje sonant n, wymawiany przed spółgłoskami wargowymi (tj. b, m, p) jak m (kamban 'szyld', san 'trzy').
W języku słowackim istnieją sonanty krótkie l (vlhký 'wilgotny'), r (štvrtok 'czwartek') i długie ĺ, (dĺžeň 'akcent ostry'), ŕ (sŕn 'saren' D lm)
W języku serbsko-chorwackim istnieje sonant r (prst), a w wyrazach obcych również l (bicikl), a także n, m, lj, nj, j, v.
W języku prasłowiańskim istniały prawdopodobnie sonanty twarde l, r i miękkie l´, r´.
W języku praindoeuropejskim istniały prawdopodobnie sonanty l, r, m, n.

W szerszym ujęciu sonantami (sonorantami, rezonantami) są nazywane głoski wymawiane bez turbulentnego przepływu powietrza przez narządy głosowe – spółgłoski sonorne ([n], [ɲ], [ŋ], [r], [ɾ], [l], [ɫ]), półsamogłoski ([j], [w]) i samogłoski. Przeciwstawiane są im obstruenty.

↑ Sonanty. W: Stanisław Dubisz, Halina Karaś, Nijola Kolis: Dialekty i gwary polskie. Wyd. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1995, s. 131. ISBN 83-2140989-X.

[1] Sonanty. W: Stanisław Dubisz, Halina Karaś, Nijola Kolis: Dialekty i gwary polskie. Wyd. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1995, s. 131. ISBN 83-2140989-X.

[1]