Back The Cars That Ate Paris Catalan The Cars That Ate Paris CY Die Autos, die Paris auffraßen German The Cars That Ate Paris English Cars – kun autot ottivat vallan Finnish Les Voitures qui ont mangé Paris French Le macchine che distrussero Parigi Italian The Cars That Ate Paris Dutch Samochody, które zjadły Paryż Polish Автомобили, которые съели Париж Russian
| The Cars That Ate Paris | |
|---|---|
 | |
| Režija | Peter Weir |
| Producent | Hal i Jim McElroy |
| Scenario | Peter Weir sinopsis: Peter Weir Keith Gow |
| Uloge | John Meillon Terry Camilleri Kevin Miles |
| Muzika | Bruce Smeaton |
| Fotografija | John McLean |
| Montaža | Wayne LeClos |
| Studio | Salt Pan Films Royce Smeal Film Productions |
| Distribucija | MCA (Australija) British Empire Films (Australia) |
| Datum(i) premijere | 10. 10. 1974
|
| Trajanje | 91 min. 74 minutes (verzija za američko tržište) |
| Zemlja | Australia |
| Jezik | English |
| Budžet | $250,000[1] |
The Cars That Ate Paris (sh. Automobili koji su pojeli Pariz) je australijski igrani film snimljen 1974. godine u režiji Petera Weira, kome je to bio cjelovečernji debi. Po žanru predstavlja kombinaciju horora i crne komedije. Radnja se događa u Parisu, naizgled idiličnom gradiću u australijskoj provinciji čiji žitelji namjerno izazivaju prometne nesreće kako bi slučajne namjernike opljačkali ili pretvorili u svoje robove. Protagonist, čiji lik tumači Terry Camilleri) je jedna od njihovih žrtava koja je u prilici upoznati njihov bizarni način života u Parisu, i svjedočiti generacijskom sukobu koji će dovesti do apokaliptičkog nasilja u kome upravo vozila imaju glavnu ulogu. The Cars That Ate Paris je prikazan na Kanskom festivalu, gdje je privukao pažnju međunarodne kritike na Weira, koji će nakon toga imati niz zapaženih ostvarenja. The Cars se ponekad navodi kao jedna od inspiracija za mnogo poznatiji i uspješniji Mad Max koji je snimljen nekoliko godina kasnije.
- ↑ Andrew Pike and Ross Cooper, Australian Film 1900–1977: A Guide to Feature Film Production, Melbourne: Oxford University Press, 1998 p277