Vidljivi spektar

Vidljivo zračenje (vidljivi spektar ili spektar boja) je deo elektromagnetskog spektra vidljiv ljudskom oku. Elektromagnetno zračenje u ovom opsegu talasnih dužina naziva se vidljivo zračenje ili jednostavno svetlost. Tipično ljudsko oko vidi valne dužine od oko 380 do 740 nanometara,^[1] odnosno učestanosti od 430 do 770 THz.

Ljudsko oko reaguje samo na vrlo ograničeni raspon talasanih dužina, na vidljivu svjetlost. Međutim, ono odlično raspoznaje i vrlo male razlike unutar tog raspona. Te male razlike nazivamo boje. Vidljiv spektar se sastoji od šest čistih boja: žuta, narančasta, crvena, ljubičasta, plava i zelena, koje su u različitim međusobnim odnosima i kontrastima. Spektar ne sadrži sve boje koje ljudske oči i mozak mogu razlikovati. Na primer, nezasićene boje kao što su ružičasta, ili varijacije ljubičaste poput magente nedostaju, jer se mogu načiniti samo iz mešavine više talasnih dužina. Boje koje sadrže samo jednu talasnu dužinu se nazivaju čistim bojama ili spektralnim bojama.

Vidljive talasne dužine prolaze u velikoj meri neprilagođene kroz Zemljinu atmosferu kroz područje „optičkog prozora” elektromagnetnog spektra. Primer ove pojave je kada čist vazduh raspršuje plavu svetlost više od crvene svetlosti, pa podnevno nebo izgleda plavo. Optički prozor se takođe naziva „vidljivi prozor”, jer preklapa spektar vidljivog responsa ljudi. Blisko infracrveni (NIR) prozor nalazi se neposredno izvan ljudskog vidnog opsega, kao i prozor srednjih infracrvenih talasnih dužina (MWIR) i dugotalasni ili daleko infracrveni prozor (LWIR ili FIR), mada ih mogu videti druge životinje.

Vidljivi spektar u prirodi nalazimo kao dugine boje.

1. ↑ Starr, Cecie (2005). Biology: Concepts and Applications. Thomson Brooks/Cole. ISBN 978-0-534-46226-0.