Hemijska sinteza

Hemijska sinteza je namensko izvršavanje hemijskih reakcija s ciljem formiranja jednog ili više proizvoda. Ovaj proces tipično obuhvata niz fizičkih i hemijskih manipulacija. Pod modernim laboratorijskim uslovima, hemijski sintetički procesi su ponovljivi i pouzdani.^[1][2] Kao tema hemije, hemijska sinteza (ili kombinacija) je veštačko izvođenje hemijskih reakcija za dobijanje jednog ili više proizvoda.^[3] Ovo se dešava fizičkim i hemijskim manipulacijama koje obično uključuju jednu ili više reakcija. U savremenim laboratorijskim upotrebama, proces je ponovljiv i pouzdan.

Hemijska sinteza počinje sa selekcijom jedinjenja koja se nazivaju reagensi ili reaktanti. Razni tipovi reakcija se mogu primeniti u sintezi produkata, ili intermedijara. Da bi došlo do reakcije neophodno je da se reaktanti pomešaju u reakcionom sudu kao što je hemijski reaktor ili jednostavni balon. Kod mnogih reakcija je neophodno da se primeni neki oblik post-reakcione procedure da bi se izolovao finalni proizvod.^[3] Količina proizvoda u hemijskoj sintezi se naziva prinosom reakcije. Tipično se hemijski prinos izražava u težinskim jedinicama (npr. gramima) ili kao procenat totalne teoretske količine produkta. Sporedna reakcija je neželjena hemijska reakcija koja umanjuje prinos željenog produkta.

Količina proizvedena hemijskom sintezom poznata je kao prinos reakcije. Tipično, prinosi se izražavaju kao masa u gramima (u laboratorijskim uslovima) ili kao procenat ukupne teorijske količine koja bi se mogla proizvesti na osnovu ograničavajućeg reagensa. Neželjena reakcija je neželjena hemijska reakcija koja umanjuje željeni prinos. Reč sinteza je prvi upotrebio u hemijskom kontekstu hemičar Herman Kolbe.^[4]

1. ^ Clayden, Jonathan; Greeves, Nick; Warren, Stuart; Wothers, Peter (2001). Organic Chemistry (I изд.). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-850346-0. 
2. ^ Parkes, G.D. & Phil, D. (1973). Melorova moderna neorganska hemija. Beograd: Naučna knjiga. 
3. ^ ^{а б} Vogel, A.I.; Tatchell, A.R.; Furnis, B.S.; Hannaford, A.J.; Smith, P.W.G. (1996). Vogel's Textbook of Practical Organic Chemistry (5th изд.). Prentice Hall. ISBN 0-582-46236-3. 
4. ^ Kolbe, H. (1845). „Beiträge zur Kenntniss der gepaarten Verbindungen”. Annalen der Chemie und Pharmacie. 54 (2): 145—188. ISSN 0075-4617. doi:10.1002/jlac.18450540202.