Ang kuwentong-bayan (Ingles: folklore) ay bahagi ng isang kalinangan na binabahagi ng isang partikular na pangkat ng mga tao; sinasasaklaw nito ang mga tradisyon karaniwan sa kalinangan, subkultura, o pangkat na iyon. Kabilang dito ang tradisyong pasalita tulad ng mga salaysay, alamat[1], kawikaan at biro. Kabilang sa mga ito ang kulturang materyal, na mula sa tradisyunal na istilo ng mga gusali hanggang sa mga laruang gawang-kamay na karaniwan sa pangkat. Kabilang din sa kuwentong-bayan ang tradisyunal na kaalaman (kaya maaring tawagin din itong tradisyong-bayan o tradisyong-pambayan), na nagbibigay aksyon para sa mga paniniwalang-bayan, ang mga anyo at ritwal ng mga pagdiriwang tulad ng Pasko at mga kasal, mga sayawing pambayan, at mga rito ng pagsisimula. Bawat isa sa mga ito, nag-iisa man o magkahalo, ay tinuturing isang artipakto ng tradisyong-pambayan. Kasinghalaga ng anyo, sinasaklaw din ng kuwentong-bayan o tradisyong-bayan ang paghatid ng mga artipakto iyon mula sa isang rehiyon hanggang sa isa pa, o mula sa isang henerasyon hanggang sa susunod pa na henerasyon. Hindi tipikal na makukuha ang kuwentong-bayan sa isang pormal na kurikulum ng paaralan o pag-aaral sa pinong sining. Sa halip, impormal na naipapasa ang mga tradisyon mula sa isang indibiduwal hanggang sa isa pa sa pamamagitan ng tagubiling pasalita o demonstrasyon. Tinatawag na araling tradisyong-pambayan o polkloriko ang akademikong pag-aaral ng kuwentong-bayan o tradisyong-bayan, at maari itong masiyasat sa mga antas na undergradweyt, gradweyt, at Ph.D.[2]
{{cite web}}
: CS1 maint: date auto-translated (link)