Back Alfabet AF Alphabet ALS አልፋቤት AM Alfabeto AN Abichi ANN वर्णमाला ANP ألفبائية Arabic ܐܠܦܒܝܬ ARC Alfabetu AST Itasinahikewin ATJ
| Dünya Alfabe Tarihi |
|---|
|
Orta Tunç Devri alfabesi MÖ 19. yüzyıl
|
| Meroitik yazısı MÖ 3. yüzyıl |
| Ermeni alfabesi 405 |
| Gürcü alfabesi 5. yüzyıl |
| Orhun alfabesi M.Ö. 5. yüzyıl |
| Ogham 6. yüzyıl |
| Hangul 1446 |
| Cree 1840 |
Alfabe veya abece, her biri dildeki bir sese karşılık gelen harfler dizisidir. "Abece" kelimesi, Türkçedeki ilk üç harfin okunuşundan oluşur. Benzer biçimde Fransızca kökenli “Alphabet”[1] kelimesinden Türkçeye geçen "alfabe" sözcüğü, eski Yunancadaki ilk iki harf olan "alfa" ile "beta"nın okunuşundan gelir.
Türk alfabesinde 29 harf bulunur:
A, B, C, Ç, D, E, F, G, Ğ, H, I, İ, J, K, L, M, N, O, Ö, P, R, S, Ş, T, U, Ü, V, Y, Z
Diller, yazıya geçirilme şekilleri itibarıyla ikiye ayrılır;
- Alfabeye dayalı (sesçil) diller "fonogram kullanan diller"
Alfabeyi oluşturan her bir elemanın genelde bir anlamı olmaz, sadece çıkarılması gerekli sesi belirtir ve ancak diğer harflerle yan yana geldiğinde belli bir anlam kazanır. Dünyadaki dillerin büyük çoğunluğu, fonogram kullanarak yazılır.
- Resimvarî karakterler kullanılarak yazılan diller "ideogram kullanan diller"
Böyle dillerde -genelde- her simge, bir nesneyi tanımlar ve görece çok az tanım iki veya fazlası karakterle ifade edilir. Örnek: Çince, Japonca.
- ^ Büyük Türkçe Sözlük: Alfabe 22 Ağustos 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Türk Dil Kurumu resmî internet sitesi