B-film

'n B-film of B-fliek is 'n tipe lae-begroting kommersiële rolprent. Hierdie term het tydens die "Goue Era van Hollywood" oorspronklik spesifiek verwys na films wat bedoel was om vertoon te word as die minder bekende tweede helfte van 'n dubbele rolprent, ietwat soortgelyk aan B-kante in die wêreld van opgeneemde musiek. Die vervaardiging van sulke rolprente as "tweede rolprente" in die Verenigde State het egter teen die einde van die 1950's grootliks afgeneem. Hierdie verskuiwing was te wyte aan die opkoms van kommersiële televisie, wat die rolprentateljee B-filmproduksiedepartemente aangespoor het om na televisiefilmproduksieafdelings oor te skakel. Hierdie afdelings het voortgegaan om inhoud soortgelyk aan B-flieks te skep, al was dit in die vorm van lae-begroting films en reekse.

Vandag word die term "B-film" in 'n breër sin gebruik. In die gebruik na die "Goue Era" kan B-films 'n wye spektrum van rolprente insluit, wat wissel van sensasionele films tot onafhanklike kunshuisproduksies. Hierdie evolusie beklemtoon hoe die konsep van B-films aangepas en volgehou is in die voortdurend veranderende landskap van die rolprentbedryf.

In beide gebruike verteenwoordig die meeste B-films 'n bepaalde genre—die Western was die "Goue Era" se belangrikste B-film, terwyl lae-begroting wetenskapsfiksiefilms en rillers in die 1950's gewilder geword het. Vroeë B-films was dikwels deel van reekse waarin die ster herhaaldelik dieselfde karakter gespeel het. Dit was byna altyd korter as die hoofrolprent,^[1] baie het speeltye van 70 minute of minder gehad. Die term B-film veronderstel 'n algemene persepsie dat B-films meer minderwaardig was as die hoofrolprent; individuele B-films is dikwels deur kritici geïgnoreer.

Hedendaagse B-fims inspireer steeds soms veelvuldige vervolgverhale, maar reekse is minder algemeen. Soos die gemiddelde looptyd van topfilms toegeneem het, het dié van B-films ook toegeneem. In sy huidige gebruik het die term ietwat teenstrydige konnotasies: dit kan 'n mening aandui dat 'n sekere fliek (a) 'n "genre-film" is met minimale artistieke ambisies of (b) 'n lewendige, energieke film wat nie geïnhibeer word deur die beperkings wat op duurder projekte geplaas word nie. Dit is dan nie belas deur die konvensies van meer ernstige onafhanklike films nie. Die term word ook nou losweg gebruik om te verwys na sommige hoër-begroting, hoofstroomfilms, gewoonlik in genres wat tradisioneel met die B-film geassosieer word.

Van die ontstaan van B-films tot vandag, het B-films geleenthede gebied vir beide diegene wat in die beroep tree en andere wie se loopbane aan't kwyn is. Gevierde rolprentmakers soos Anthony Mann en Jonathan Demme het hul kuns in B-films vervolmaak. Akteurs soos John Wayne en Jack Nicholson het aanvanklik in B-films gevestig geraak, en B-films het werk verskaf aan voormalige A-fliekakteurs en -aktrises, soos byvoorbeeld Vincent Price en Karen Black. Sommige akteurs en aktrises, soos Bela Lugosi, Eddie Constantine, Bruce Campbell, en Pam Grier, het vir die grootste deel van hul loopbane in B-films gewerk. Die terme "B-akteur en aktrise" word soms gebruik om te verwys na kunstenaars wat hoofsaaklik of uitsluitlik in B-films werk vind.

1. ↑ "B-film motion-picture commercial grade". Encyclopædia Britannica. Besoek op 4 Augustus 2017.